Let's wander where the WIFI is weak

Met een oorverdovende klap scheurt de hemel open en trakteert ons op een plensbui die zijn weerga niet kent. We zitten relatief droog en aan de koffie bij Lower Sabie in het Krugerpark en zien het water met emmers tegelijk naar beneden komen om zich te verzamelen in een dikke modderstroom onderweg naar de rivier. Het regenseizoen is laat dit jaar en we hebben daardoor deze reis vaker regen. De eerste bui hadden we al in Central Kalahari waardoor olifantenafdrukken veranderden in diepe modderpoelen. De gaten in de weg zijn niet altijd goed te voorspellen dus er zit niets anders op dan de auto uitstappen en de diepte van het water op slippers te testen.

      In het Krugerpark wordt er streng op toegezien dat je de auto niet uitgaat. Wordt je betrapt en op de gevoelige plaat vastgelegd door een mede-bezoeker dan gaat je  foto naar de ‘Wall of Shame’ en wordt je de toegang tot het park voorlopig ontzegd. In eerste instantie vinden we die maatregel nogal draconisch. Met gepaste voorzichtigheid stappen we in andere parken vaker uit de auto. Omdat het heerlijk is wat dichter bij de rivier te kijken of buiten,  hangend tegen de auto, een scala aan beesten aan je voorbij te zien trekken. In het Kruger is dat anders. Eigenlijk is in het Kruger alles een beetje anders.
        We houden niet echt rekening met de Zuid Afrikaanse paasvakantie   We gaan er vanuit dat het wel wat drukker zal zijn maar dat we altijd wel een plekje vinden. En dat klopt ook. We krijgen de laatste plek in Khama Rhino Sanctuary waar Botswana de laatste witte  neushoorns in hun land van de stropers heeft gered door ze in een gebied ter grote van een grote provinciestad te plaatsen. Het park staat onder militaire supervisie en inmiddels neemt het aantal neushoorns weer langzaam toe. Via het noordelijke Soutpansgebergte in Zuid Afrika, de sinaasappel-, avocado- en bananenplantages rondom Tzaneen ( van de kokosmakroontjes) en de Magoebaskloof komen we uit in Phalaborwa, een  van de ingangen naar het Krugerpark.  Vlakbij deze plaats ligt een enorme ertsmijn. Er is een gat in de aarde gemaakt dat zo groot is dat het met gemak vanuit een ruimtestation zichtbaar is.

        We zijn eerder in dit deel van Zuid Afrika geweest . Zes jaar geleden alweer reisden we hier met Ed en Mireille in onze twee huurauto’s met daktent en voldoende pakken wijn in de voorraadkist. We gebruikten toen Pafuri, de noordelijkste ingang van het Kruger waar we kennis maakten met de gepensioneerde beheerders van Pafuri Rest Camp. Beiden hielden duidelijk van wat sterkers dan wijn en al vroeg op de dag vulde de lucht van alcohol en tabak hun benauwde kantoortje   Een droge rivierbedding gaf aan waar het Krugerpark begint en de kampeerplaats eindigt. “Er zijn schoten gehoord” vertelt de oudere man “en dat is geen goed nieuws”.  We vragen nieuwsgierig door maar worden niet veel wijzer.  Iets met een buffel, is het verhaal. We gaan door waar we druk mee waren. De was, douchen, lezen, eten koken, route bestuderen. Allemaal zaken waar je onderweg drukkig mee kan zijn.  Als de middag teneinde loopt horen we een Squad aan komen brommen. Al rokend komt de vrouwelijke helft van het beheerdersduo in volle vaart op ons af. In mijn herinnering had ze ook haar krulspelden in, maar dat weet ik niet zeker. ‘ “There is a wounded buffalo in the camp”, “very dangerous” meldt ze. Als we willen kunnen we in een huisje op palen. Daar zijn we veilig. Ze maakt geen heldere indruk en we kiezen ervoor om in onze daktenten te slapen waarop ze weer wegggiert op haar Squad.  De mannen gaan wel bij wat gerommel in de struiken op onderzoek uit ( achteraf natuurlijk heel dom. Niets gevaarlijker dan een gewonde buffel) maar ontdekken gelukkig dat het een nieuwe groep kampeerders betreft die bij het schijnen van onze lampen denken dat ze te veel lawaai maken. Verwarring en hilariteit alom. De volgende ochtend komt de beheerder langs om te melden dat hij het buffelvlees op de markt heeft gezien.  De wounded buffalo is niet meer.

         We denken overigens dat die ene buffel niet gemist werd. Ook nu zien we er tientallen. Twee vrijgezellen zien we eerst in de modder rollen om elkaar daarna met veel gesnuif en misbaar te lijf te gaan. De twee bemodderde zwaargewichten rennen vlak voor onze auto langs net als wij zien dat een nijlpaard zich omrolt en op zijn rug gaat zwemmen. Een raar gezicht om alleen die korte poten boven het water uit te zien steken.
        Ondanks de volle kampeerplaatsen staan we vaak alleen te kijken naar wat zich zo langs de paden aandient. Drie jonge hyena’s, door moeder beschermd achtergelaten in een afwateringsbuis tot ze terug komt van de jacht. Een groep hyena’s die elke avond langs de hekken stroopt in de hoop een kippepootje toegegooid te worden. Een olifantenkadaver dat bedekt is met gieren. Het jonge luipaardvrouwtje dat ons vanuit het struikgewas nieuwsgierig gadeslaat. Neushoorns, op hun gemak grazend langs de weg.  Een leeuwenfamilie, zonnend in de verre bosrand. De krachtige roofvogel, die ergens een impalapoot heeft verschalkt. De nieuwsgierige Hornbill, die een kikker te pakken heeft. Kameleons die steeds kruiselings op hun pootjes balancerend  wiebelend over de weg lopen en waarvoor ik toch (stiekem) de auto uitga. Verrassend snelle schildpadden. De lenige cheetah, op jacht in de avondschemering, gadegeslagen door twee alerte impala’s. Uiltjes, enthousiast aangewezen door mr Owl, de beheerder van Tsendze, een van de kleinere campsites in het park. En de quelia’s, kleine vogeltjes die zich in grote zwermen met de snelheid van een straaljager van de rietpluimen naar het gras verplaatsen en vv. Om zo maar een paar bijzondere ontmoetingen te noemen.

      Waar we geen rekening meegehouden hadden is dat paasvakantie in het Kruger de Afrikaanse versie is van onze bouwvak op de Veluwe. Grote families, vooral uit het oosten van Zuid Afrika bouwen omvangrijke kampementen op, inclusief uitgebreide buitenkeuken, op te krappe staanplaatsen. Wij kijken altijd met verwondering hoe niet al te grote maar wel robuuste trailers zich ingenieus uitvouwen tot meerkamerappartementen. Misschien lijken die aanhangwagens niet zo groot omdat de auto’s hier doorgaans behoorlijk aan de maat zijn. Ze zijn  in ieder geval zo groot dat ze niet zouden passen in een Nederlandse parkeergarage. Daartussen rijden tientallen stadsauto’s van het formaat  Volkswagen Polo,  die we in andere wildparken zelden tegenkomen.  Op de geasfalteerde hoofdwegen van het park zijn deze kleine auto’s echter geen probleem. Een bijzonder moment beleven we als  we om 8 uur in de ochtend drie enorme auto’s met aanhanger voor onze kampeerplek aantreffen. Zo’n 14 mensen komen druk babbelend en metend, grote koffiebekers in de handen, onze plek inspecteren met het onuitgesproken verzoek om zo snel mogelijk weg te gaan.  We hebben het even aangezien en het zo maar zo gelaten.
         Veel mensen op de campings, veel kinderen, veel worsten op de braai die collectief rond een uur of zes wordt aangestoken en met zijn allen tegelijk naar bed om uiterlijk een uur of negen. Als wij om half tien nog een wijntje drinken zijn we meestal de enigen die nog op zijn. Rond kwart over vijf horen we de eerste auto’s alweer starten. Onderweg naar het toiletgebouw of om de airco vast op volle sterkte te laten loeien en bij zonsopgang om zes uur als eerste bij het hek te staan Als na een dag of wat de scholen weer beginnen, zien we het park leegstromen en een enkele wildlife spotter terugkomen. Het wordt weer rustig op de kampeerplekken en als we het park na 12 dagen verlaten staan we weer alleen op de volgende overnachtingsplekken.

     Voordat we ons tussen de chaos aan de Mozambikaanse grens begeven, lassen we nog een tussenstop in Nelspruit in. Het is voorlopig de laatste mogelijkheid om nog wat kleine probleempjes aan de auto te verhelpen. We zoeken een nieuwe reserve V-riem van de airconditioning die onderweg weer gesprongen is en door Ed, hier behendig in geworden, al snel vervangen. We hebben kortsluiting ergens in de bedrading van de brandstofpomp die zorgt dat de diesel van de reservetank overgepompt wordt naar de hoofdtank. We rijden grote afstanden en het is onzeker waar en wanneer we brandstof kunnen kopen, zeker in Zimbabwe. We willen de mogelijkheid houden om onze volledige capaciteit van 300 ltr diesel te kunnen benutten dus als handmatig overpompen niet lukt bedenkt Ed een oplossing waarbij de pomp met een draad buitenom via de sigarettenaansteker toch gebruikt kan worden. Sascha noemde niet voor niets onze Troopy Harry Potter. Uit verborgen hoekjes wordt elektradraad een een plug tevoorschijn getoverd en na een uurtje klussen is het probleem uit de wereld. Helaas waren we vergeten dat het vrijdagmiddag was dus de V-snaar aanschaffen lukte wel maar nog even doorsmeren na 4000 km water, modder en zand zat er niet meer in.
          Bij de Zuid-Afrikaanse grensovergang is het een chaos. Vertrek en aankomst loopt door elkaar in combinatie met een lange rij vrachtwagenchauffeurs. De Zuid-Afrikaanse kant is doorgaans goed geregeld maar vandaag kost het moeite om de juiste loketten te vinden.  We worden door een aantal forse, rondborstige, dames van links naar rechts geschreeuwd en we volgen gedwee de instructies. Een Duitse toerist voor ons begint de dames de les te lezen over klantvriendelijkheid. Het recept om achteraan in de rij terecht te komen. Wij worden streng bekeken, toegeblaft dat we onmiddellijk moeten komen, waarna de stempels snel voor elkaar zijn.  Een paar honderd meter verder banen we ons stoïcijns een weg door de horde fixers en verkopers aan de Mozambikaanse kant om vervolgens met een vriendelijk ‘ Bon Dia’ begroet te worden door de grensbeambten. Een pagina-vullend visum rijker rijden we Moçambique in. De eerste zwarte donderwolken verschijnen weer aan de hemel.