‘Travelling; first it leaves you speechless, then it turns you to a Storyteller ‘

Vanuit mijn ooghoek zie ik opeens dat het tupperbakje dat het langst in mijn bezit is, net gevuld met de laatste kokosmacroontjes, vers gekocht bij de bakker in Tzaneen, verdwenen is. Zo staat het er nog en als ik knipper is de tafel opeens leeg. Verbouwereerd kijk ik rond en zie opeens beweging in het bladerdek hoog boven onze kampeerplek. Tussen het groen zie ik dat een kleine meerkat, een grijs aapje met een levendig kindergezichtje, gebiologeerd probeert  mijn bakje open te peuteren. Ik roep nog iets onzinnigs, zoals: heeee !! laat dat!! Het diertje bekijkt me met pientere oogjes en gooit de oranje deksel naar beneden met een gebaar dat verraadt dat hij mijn geroep zeer oninteressant vindt. Aandachtig bekijkt hij het rode zoete kersje dat de koekjes siert voordat hij zijn scherpe hagelwitte tandjes in het eerste makroontje zet.  Ik heb inmiddels onze twee meter lange radioantenne, die los in de auto ligt, opgehaald en zet mezelf voor schut door hiermee onhandig naar het aapje te zwaaien dat op grote hoogte, smakelijk kauwend, nog steeds mijn bakje stevig vasthoudt. Onze buurvrouw bekijkt het tafereel met enige verbazing maar als ze hoort dat het om een tupperbakje gaat knikt ze begrijpend.  Nadat de dief het laatste koekje in zijn wang gepropt heeft, krijg ik als dank mijn favoriete koektrommeltje alsnog naar beneden gesmeten.

        We staan inmiddels op Balule, een kleine kampeerplek in het Krugerpark aan de  uiterste oostgrens van Zuid-Afrika. We staan niet alleen zoals we de afgelopen tijd gewend zijn. Het is paasvakantie en de kampeerterreinen staan goed gevuld met Zuid-Afrikaanse families die doorgaans een kamp opbouwen dat als hoofdverblijf niet zou misstaan op de camping van Lent tijdens de Nijmeegse Vierdaagse. We vinden met enige moeite de laatste vrije plekken in het park waar we ongeveer tien dagen willen blijven.
    Midden maart landen we in Windhoek en het voelt vertrouwd als we licht ongeduldig in de warme lange rij voor de douane wachten tussen de groepen afritsbroeken en dichte schoenen. Het zonnetje prikt al behoorlijk terwijl we wachten op  Christine die ons ophaalt en naar onze vaste stek in Elisenheim brengt waar onze Troopy, na een uitgebreide onderhoudsbeurt in de garage, schoongewassen op ons staat te wachten.  We worden bijgepraat over de laatste familienieuwtjes en  leren dat het handig is om snoepjes bij je te hebben als gebaar bij het steeds groeiende aantal politiecontoleposten. De verkoper van de spuuglelijke twee meter hoge metalen witte flamingo’s (met roze vegen) staat op zijn vaste plek in de middenberm. Het assortiment is uitgebreid met kunstig gemaakte, manshoge,  metalen kippen. Of de zaken vlot lopen laat zich moeilijk raden. De kolonie flamingo’s lijkt in ieder geval niet te slinken.
        Na een dag klussen (dat houdt nooit op) en boodschappen doen in het moderne centrum van Windhoek rijden we richting Botswana. We hebben tot eind mei de tijd en een vage route uitgedacht voor de komende weken. We hebben allebei onze wensen. De Kalahari staat op ons lijstje en we zijn eerder al in het noorden van het Krugerpark geweest maar het zuiden wacht ook nog op ons. De Walvishaaien in Moçambique lagen de vorige keer te ver van onze route door Zambia maar laten ons niet los. Zeker niet na de enthousiaste verhalen van Chris en Sascha. En we willen graag opnieuw Zimbabwe in. De politieke situatie lijkt daar te stabiliseren en na onze reis in 2014 smaakte vooral Mana Pools, een park aan de Zambezi in het noorden, naar meer.  We combineren het bekende met het onbekende en plakken alle wensen op een enigszins logische manier aan elkaar. Het wordt een grote ronde ronde die ons via Botswana en Zuid Afrika naar de Moçambique zal brengen om daarna de weg naar het noorden van Zimbabwe te vervolgen om met een lus via de Okavango-delta terug te keren naar Windhoek. We verwachten vanaf Moçambique matige wegen en het kan zijn dat we een deel van de plannen letterlijk moeten laten varen vanwege de late en heftige regenbuien. Tot blijdschap van de lokale bevolking zijn de oostelijke ondergrondse waterbekkens en de rivieren voor het eerst sinds lange tijd goed gevuld. Voor ons wordt het daardoor onzeker of het hoge water beperkingen gaat geven op de route. In Botswana staan we bijvoorbeeld bij een gesloten grenspost doordat  de Limpopo, die de grens met Zuid Afrika vormt, te hoog staat. Bij een vorige keer konden we het water met gemak oversteken, nu verspert een rivier van behoorlijke omvang ons de weg.
       De enige reservering die we maken is voor de Central Kalahari. Een dag voordat we vertrekken bellen we naar de Wildlife Office in Botswana om te informeren naar de beschikbare kampeerplekken in dit uitgestrekte park. Het nationale park is groter dan Nederland  en er zijn ongeveer veertig plekken waarvan een deel het hele jaar geclaimd wordt door touroperators van exclusieve safarireizen.  ‘Fully booked’ zegt de vriendelijke Botswaanse dame. Wat een tegenvaller! ‘Are you sure?’ Roepen we via de matige verbinding, waardoor je het idee hebt dat de afstand overschreeuwd moet worden.  ‘ yes, whole period fully booked!’ horen we tussen het geruis op de lijn. Ze klinkt alsof ze praat met een zinken emmer over haar hoofd.  ‘ so If we come at the gate on 19 March there is no campsite?’ ‘Yes, we have campsite on 19’ ‘ You can choose Deception or Kori’. Waar komen die plekken opeens vandaan?’ denken we. ‘and on 20?’, vragen we door.  ‘Yes, you can choose’. Na 5 minuten hebben we onze 10 kampeerplekken, kris kras door het park.  Betalen kan wel bij de poort. En daarmee is het verhaal nog niet klaar.

     Na een blinkend nieuwe campsite in Gobabis, waar vroeg in de ochtend koffie voor ons klaar staat met vers gebakken rusks , een dikke krokante biscuit die in de koffie gedoopt moet worden, steken we probleemloos  de grens over voor onze volgende stop in de buurt van Ghanzi. We doorkruizen het terrein van de familie de Graaff en openen talloze vee-hekken. De familie is van  Nederlandse oorsprong, invloedrijk in Botswana en bezitter van een ongeveer 50.000m2 land dat voor 80% gebruikt wordt voor veeteelt. De rest van de grond wordt ingezet voor bescherming van wilde dieren die vrij over het enorme grondgebied rondzwerven. We treffen de heer des huizes bij aankomst in zijn lodge waar we naast kamperen en hadden graag naar de verhalen van de krasse tachtiger geluisterd maar hij was alweer druk bezig met de voorbereiding van de inspectie van de eindeloze hekken.

     Zijn land grenst aan de Central Kalahari, waarover we lezen dat het bestaat uit woestijnachtig terrein en slecht toegankelijk is door de diepe zandwegen. Zand boezemt ons sinds de duinen in de Skeletton Coast geen angst meer in en we hobbelen op lage bandenspanning over de honderden kilometers lange zandwegen. De Kalahari is in tegenstelling tot wat wij dachten, geen woestijn maar een gebied dat gevormd wordt door heuvelige, groen geregende, valleien ontstaan nadat vier grote rivierstromen opdroogden. Op de fossiele bodem gedijen eindeloze goudgeel wuivende grasvelden en groepjes hoge karakteristieke accaciabomen die de kuddes springbokken en oryxen soelaas bieden in de brandende zon. De enige verbinding tussen de valleien zijn karrensporen die ingeklemd worden door prikkerige struiken met iele witte bloemen. Het moment dat het zicht zich opent na de ongastvrije doornstruiken is elke keer weer adembenemend. Soms krijgen we zicht op een ronde pan waarin de hitte zindert en giraffen statig hun weg zoeken naar sappige blaadjes. Een andere keer zien we een gouden zee van wuivend gras met her en der groepjes elegante grazers zoals zebra’s, oryxen of springbokken.

         We ruiken olifanten als we de toegangspoort van Central Kalahari naderen.  De lucht lijkt een combinatie van rottende modder en vers gras. Niet lekker en niet vies. Het ruikt bekend. Door de late regens dringt het wassende water van de Okavango Delta de olifanten steeds zuidelijker en wij krijgen onverwacht, zo ver naar het zuiden, de eerste keer een kudde  in zicht die zichtbaar plezier heeft  in het badderen en spetteren met water. Als we later onze weg door het park zoeken zullen we wel veel recente sporen vinden. Grote voetstappen en afdrukken van hun huid in de hoge rand langs de diepe zandpaden. Later ontdekken we dat ze van rustende baby-olifanten zijn. In dit seizoen zijn er veel pas geboren kleintjes die, beschermd tussen moeder’s grote voeten, liggend op hun zij, diep slapen tot de groep weer verder trekt.  We zien hun voetstappen in de zachte aarde, we ruiken hun imposante drollen,  die zo groot zijn als bowlingballen en waarmee de wegen bezaaid zijn. Maar de giganten zelf zien we pas weer ver buiten het park.
      We melden ons aan bij de poort voor de inschrijving  in het grote boek. Nieuwsgierig kijkt Ed waar de andere bezoekers vandaan komen en ziet dat de laatste auto drie dagen geleden is geregistreerd. Groot is zijn verbazing als hij ziet dat degene die dezelfde weg volgt als wij Henk Zegwaard is, een collega die hij kent van Schiphol. Wat een kleine wereld! We hebben niet de illusie dat we elkaar gaan treffen. Het gebied is enorm en de mogelijkheden om te kamperen zijn divers. Maar, je raadt het al, als wij in de avond naar onze kampeerplek rijden, zien we iemand anders kijken of de plek nog vrij is.  In een flits herkent Ed zijn collega die verbouwereerd uitstapt als we toeteren. Hij is alleen op stap en zijn kampeerplek blijkt die avond dubbel geboekt. Dat is geen uitzondering   De aangewezen plekken, die zonder uitzondering onder schaduwrijke bomen liggen en de grootte hebben van een klein parkje, zijn of niet bezet of dubbel geboekt. De meeste kampeerders halen doorgaans hun schouders op en er wordt samen een oplossing gezocht door de plek te delen of te verhuizen naar een van al die andere plekken die leeg zijn. ‘That’s Africa’, fijn om doorheen te reizen, onmogelijk om afspraken te maken.

       We trekken de volgende dagen samen op, beide wagens vol bepakt en bezakt. We zullen tien dagen blijven en dat betekent dat we voor de hele periode water (zowel om te drinken als te douchen), eten, hout en brandstof mee hebben. Behalve wat kampeerplekken met een composttoilet en een emmer met een kraantje ( zelf te vullen met water voor de douche) is er namelijk helemaal niets in het gebied. We trekken het hele park door omdat we samen veel reserveringen hebben waarvan we per dag kijken welke we willen gebruiken. Het is veel KLM, vliegtuigen, details, dieren, kilometers en reisverhalen. Henk zorgt halverwege voor de komische noot als na een paar dagen blijkt dat zijn huurcontract voor de auto al twee dagen verlopen is. Een moeizaam belletje met de satelliettelefoon biedt uitkomst.

        Omdat we bij binnenkomst in het park gelijk leeuwen en in de avond wilde honden treffen, hebben we de verwachting dat dit nog maar een beginnetje is.  Het duurt even voordat we door hebben dat de roofdieren zich niet makkelijk laten en we oog krijgen voor al het moois dat Central Kalahari te bieden heeft.  Rust, ruimte en fantastische plekken om te kamperen bijvoorbeeld. De bruine wevervogels die zorgvuldig hun gedroogde grashalmen uitzoeken om daarmee een rommelig nest te bouwen. De oranje wevers die alleen de groene brede grassen uitzoeken en kunstig een rond nestje weven dat als een lampionnetje in de wind wiegt. De pootafdrukken  van een luipaard, zichtbaar in de natte aarde en in eerste instantie onderweg naar onze auto om daarna (afgeschrikt door ons gesnurk?)rechtsomkeert te maken. De honderden springbokken en oryxen, die zo gewoon zijn dat je bijna vergeet hoe bijzonder het is dat ze in deze getale rondlopen. De vogel die ons elke keer weer de stuipen op het lijf jaagt met zijn schelle gil in de donkere avond. Henk dacht in eerste instantie dat er een mevrouw vermoord werd, maar dat viel gelukkig mee. De bat-ear foxes met hun karakteristieke zwarte masker rond de ogen. De afwezigheid van vliegtuigsporen aan de hemel en de Melkweg die zich, doordat het zo donker wordt, in alle glorie toont
       We worden beloond voor het opgeven van onze hoge verwachtingen. Henk meent in de nacht een leeuw vlakbij gehoord te hebben en we gaan op zoek naar pootafdrukken. Niet ver van onze overnachtingsplek pikken we afdrukken op die te spits zijn voor leeuwensporen. Ook zijn het er veel en zijn de nagels in de afdruk zichtbaar. Wilde honden! Heel snel vinden we een groep van twaalf al jagend op een springbok en later spelend in een van de vele plassen modder, ontstaan na een plensbui. Hun mooi getekende vacht, speelse gedrag, vrolijke oren en nieuwsgierige blik verraadt niet dat deze dieren efficiënte jagers zijn. Ze snuffelen onderzoekend op hun lange poten rond de auto en kijken belangstellend naar binnen. Wat een feest om deze inmiddels steeds zeldzamere beesten van zo dichtbij te kunnen zien.  Ik geniet nog na als we samen de eerste foto’s bekijken bij een kop koffie met kokosmakroontjes, die naar ons lonken in hun tupperwarebakje met oranje deksel.