'If you want to go fast, go alone. If you want to go far, go together'

27 oktober 2017 - Kasama, Zambia

Lake Bangweulu (where the water meets the sky)

Lake Takanyika

Samfya

'If you want to go fast, go alone. If you want to go far, go together'

Om onduidelijke redenen vinden we het alle vier een goed idee om in de vroege ochtend op zoek te gaan naar de plek waar in oktober/november talloze fruit-vleermuizen in de bomen hangen. We kamperen in Kasinka en het verhaal is dat er hier in het 'hoogseizoen' zo'n acht miljoen exemplaren bivakkeren. Bij zonsondergang trekken ze er massaal op uit om in de nacht de fruitbomen in de wijde omtrek (vooral mango's) leeg te eten. De avond ervoor hebben we met verwondering gekeken naar al die duizenden en duizenden beestjes die uitvliegen.  Vanuit een kleine groep bomen. Een wonderlijk mooi schouwspel in het laatste rode zonlicht. Vanaf een platform, dat ooit hoog in de bomen gemaakt is voor een documentaire  van de BBC, zien we dat de vleermuizen opvliegen vanaf een plek die hemelsbreed niet meer dan honderd meter van ons verwijderd is. Gewoon een kwestie van het vage paadje volgen en dan vinden we het vanzelf. Is het idee. Wij hebben nog wel het benul om stevige schoenen aan te doen. De Zuid-Afrikanen die we eerder ontmoeten lopen gezellig mee op hun teenslippers. Al gauw wordt het vage paadje een ongemakkelijk dierenpoor door hoog gras en prikkerige struiken. Geen probleem, want het is toch vlakbij. Totdat Sascha met lange passen en grote schrikogen terug komt benen. "Er zit daar een vet dikke slang!" In de zon ligt een goed gecamoufleerde en enorme rotspython, die ons natuurlijk al lang heeft aan horen komen. Sas is precies naast zijn staart gestopt. Nog een geluk dat ze zo'n scherp waarnemingsvermogen heeft.   Net zichtbaar tussen het hoge gras  zien we het indrukwekkend grote beest opgerold liggen, de kop schijnbaar ongeïnteresseerd onze richting op gekeerd.  "Klaar om aan te vallen", merkt een van onze Zuid Afrikaanse mede-avonturiers op. Het plan om verder door te lopen naar de vleermuizen laten we varen. En we hebben het er ook niet meer over hoe we vooraf bedacht hadden in dit ruige gedeelte van Zambia, zonder gids, door de bosjes te gaan struinen. Wel weer een mooi verhaal. Zoals we er veel hebben tijdens deze reis.

Rots Python Kasanka

Vleermuizen Kasanka

Gier in Avondlicht KasankaAvondlicht KasankaGier in Avondlicht Kasanka (2)

derweg naar South Luangwa, kilometers na de Petauke-afslag op de 'Great East Road' die Lusaka met Malawi verbindt, horen we opeens een hoog snerpend geluid. De auto kan het niet zijn. En ook het typisch tropische hoge geluid van de boomcycaden klinkt net even anders. Dit lijkt alsof er een luchtalarm getest wordt. Het gebrom van onze auto's blijkt het ultieme signaal te zijn voor tientallen, misschien wel honderden kinderen, om luid om snoepjes te bedelen. "Sweeties, sweeties,sweeties, give me sweeties" klinkt het snerpend in elk dorp. In koor, met het volume op maximaal, horen we kinderen in alle maten en leeftijden,  op schelle, oor-tutende toon om snoep roepen. Toch wel wat verbaasd over zoveel vasthoudendheid, vragen wij ons af welk beeld deze kinderen van ons en onze auto's hebben. Misschien zijn wij de enigen die hun wagen niet volgestouwd hebben met snoepgoed om aan de enorme en eindeloze vraag te voldoen.
          Zambia, bijna drie keer groter dan Frankrijk, telt ongeveer even veel inwoners als Nederland. In dit dunbevolkte land voelt het alsof vrijwel iedereen langs de weg woont in langgerekte dorpen die uit rietgedekte lemen hutten bestaan met altijd wel ergens een marktje waar vooral tomaten en uien verkocht worden. Soms vinden we een bakker, die brood verkoopt dat merkwaardig lang goed blijft. Of banaantjes, die lekkere kleine zoete. Na wat gezoek vinden we verse geroosterde pinda's, een avocado of sinaasappels die taai maar wel erg sappig zijn. De gebakken kippenpoten die op straat aangeboden worden ruiken lekker maar vertrouwen we toch niet helemaal. In de grotere plaatsen ( dat zijn er niet zo heel veel) kunnen we ons geluk niet op als we een Shoprite treffen, een soort Albert Heijn, waar kip, cola, bier en chips tot het assortiment behoren. En heel soms verkopen ze ook tonic. Voor onze dagelijkse gin-tonic (tonic tegen de muggen en gin voor de smaak). We leven op een dieet dat weliswaar wat eenzijdig is maar met wat fantasie net binnen de schijf van vijf past.

Boodschappen in de ShopriteWinkelenMarkt langs de weg

Alles op de fietsAlles op de fiets (2)

HoutskoolproductieHoutskool langs de weg

Water is er genoeg


        Wat een andere reis dan ons avontuur in het voorjaar door Zuid-Afrika en Namibië. Allereerst reizen we niet alleen maar nog steeds samen met Chris en Sascha die, net als wij, nieuwsgierig zijn naar de meer afgelegen delen van Zambia. Daarnaast is Namibië toch vooral een land van de indrukwekkende woestijnlandschappen, weidse uitzichten en de heldere sterrenhemel. Zambia is voor ons veel meer een Afrika-beleving. Onvoorspelbaar, ongeorganiseerd en groen, als je de afgebrande stukken voor de oogst van houtskool negeert. Met eindeloze aantallen kleurig geklede mensen langs de weg, waar we trouw naar blijven zwaaien, veel fietsen die gebruikt worden voor het transport van de meest uiteenlopende zaken  en iedere dag een verrassing.
       Zo vinden we onderweg naar South Luangwa, net als we denken dat er geen eind komt aan bewoning, toch twee prachtige schaduwrijke plekken aan de Luangwa- rivier waar we 'wild' kunnen kamperen. Het is inmiddels 35 graden overdag. De eerste avond, als we nog wat onwennig onze routine zoeken, worden we verrast met het bezoek van een familie sierlijke giraffen. En van een hyena die waarschijnlijk de kippenpootjes op de braai ruikt. De tweede avond genieten we van onze 'sundowner' met zicht op een groep olifanten, die, opgeschrikt door iets of niets, in gestrekte draf de rivierbedding oversteken. Een machtig gezicht om deze grote dieren zo snel te zien bewegen .
         Een minder plezierige ontdekking doen Ed en Chris als onze huishoudaccu, die niet alleen de koelkast en de drinkwaterwaterpomp voedt maar ook (in noodgevallen) de hoofd-accu ondersteunt, kuren gaat vertonen. Na veel doormeten, testen en nog eens meten valt het besluit om een nieuw exemplaar te gaan zoeken. Ik houd ervan om naar spullen te speuren in dit onbekende land. Aan de buitenkant is het nooit helemaal duidelijk wat er binnen verkocht wordt. Sascha en ik kochten onze kleurige Zambiaanse doek, die dienst kan doen als omslagrok, handdoek of tafelkleed, bijvoorbeeld in een werkplaats waar fietsen gerepareerd worden . Echt een logische  plek. Dat gescharrel brengt je altijd wat en de accu is in Mpika binnen de kortste keren gevonden en geïnstalleerd.

Accu 1 gevonden

       We vervolgen opgeruimd en verwachtingsvol onze weg naar het waterrijke noordelijkste deel van Zambia dat grenst aan Congo. Niet heel lang geleden werden de Zambianen in dit deel van hun land lastig gevallen door Congolese guerrilla's en we lezen iets over regelmatige militaire controles. Verder kunnen we weinig meer vinden over de route door het gebied dan intrigerende foto's van fotogenieke watervallen en enorme meren.  Ed heeft een uitdagende route gevonden via de warme bronnen in Kapyisha (bijzonder zo'n warme bron midden in de bossen) en onze kampeerplek bij de drie-traps Chisimba waterval en de vraag is niet zozeer of we Ndole Bay gaan bereiken in het uiterste noorden. Wel is het onduidelijk hoe lang we er over gaan doen. De wegen zijn afwisselend stoffig rood en vlot te rijden of  slecht, met diepe geulen en gaten, ingesleten door de zware regenval tijdens de jaarlijkse regentijd. Het landschap wordt ruiger, heuveliger, dichtbebost en de bewoning wordt schaarser.

bijzondere bloemen bij de watervallenRegenwoud

Andere reizigers zien we al lang niet meer en we hebben, zonder uitzondering, de kampeerplaatsen voor ons zelf. Ook het aantal politiecontroles, waar we inmiddels al niet meer voor stoppen, wordt minder. Na een paar lange reisdagen nemen we een dagje rust in Ndole Bay, waar we kamperen op een strand gelegen aan het uitgestrekt  Tangayikameer (breder en langer dan de Noordzee). Na deze verdiende rustpauze sputtert onze startmotor als we willen vertrekken.  We krijgen een korte sleep van Bonnie en gaan onderweg naar het dichtstbijzijnde dorp om brood te halen.

Route Ndole BayRoute Ndole Bay (2)Bonnie redder in nood

Slecht wegdekNooit vol

Het lome handgebaar van de militair die de wacht houdt bij de ingang van het dorp, negeren we. Dat valt niet in goede aarde. Boos en met de hand op zijn Kalasnikov maakt hij ons duidelijk dat we ons verdacht gedragen. Wij kunnen nog door de poort het dorp uit, maar voor Chris en Sascha wordt resoluut het hek gesloten. Na wat heen en weer gemopper, het  tergend langzaam noteren van onze paspoortgegevens, wat grapjes over en weer en veel handen schudden wordt de sfeer wat vrolijker en mogen we uiteindelijk in het dorp brood gaan kopen. Het grensconflict met Congo drukt nog steeds een stempel op de regio maar de militairen laten ons weten  dat we de weg door de grensstreek kunnen vervolgen. 
     Er komen hier duidelijk weinig reizigers. Bij de militaire controleposten worden we verbaasd ingeschreven in de grote boeken waarin sinds jaar en dag alle namen, kentekens, nationaliteiten en handtekeningen verzameld worden. Waarom is ons een raadsel als we naar de stoffige stapels kijken die in vrijwel elk kantoortje liggen. In de dorpen worden we nagezwaaid en nagekeken  alsof we van Mars komen. Niet zelden zien we mensen letterlijk met open mond langs de weg staan Wij zijn vooral verbouwereerd omdat onze trouwe Troopy opeens echt niet meer wil starten. Ook de tweede accu heeft de hitte, het gehots en gestuiter in Marokko en zuidelijk Afrika niet overleefd. Na een lange dag rijden vinden we ergens in het bos een stille kampeerplek aan weer een nieuwe waterval. Ed verwisselt de accu's, zodat we het nieuw aangeschafte exemplaar, voorlopig kunnen gebruiken als hoofdaccu. De bederfelijke waar verhuist naar de koelkast van Chris en Sascha en we gaan weer goedgemutst verder op weg door het verlaten, groene noordelijke landschap. Een paar dagen later vinden we in Mansa, bij de kruidenier, een andere accu die ons euvel verhelpt

Inschrijving in het grote boekInschrijving in het grote boek (2)
     De route voert ons in een aantal warme dagen langs de grote meren en verrassend onstuimige watervallen. De goed verstopte Lumangwe falls zijn zelfs zo groot dat ze ook wel de kleine Victoria falls genoemd worden Als we op een kampeerplek in Mumbaluma vragen of er toevallig ook een douche is antwoordt de beheerder blij dat er een verfrissende waterval-douche 'under de stars' is, in de rivier vlakbij. De lokale jeugd, die hier toevallig vandaag een uitje heeft en zich volledig gekleed amuseert in het heldere water, vermaakt zich  luidruchtig bij het zien van vier witbillen in zwemkleding. Zo heeft iedereen weer een verhaal.

Lumangwe Falls (Kleine Victoria Fallls)Lumangwe Falls (Kleine Victoria Fallls) (2)Douche waterval bij Mumbaluma


     Alles bij elkaar neemt de noordelijke route iets meer dan veertien dagen in beslag voordat we weer in Mpika belanden. Het dorp kennen we nog van onze  zoektocht naar de eerste accu. En niet onbelangrijk; we weten daar een lasser te vinden. Eerder op de dag breekt er in niemandsland iets af van een schokbreker van Bonnie. Gelukkig is onze Troopy niet de enige die op een ongelukkig moment voor oponthoud zorgt. Op een verlaten bospad halen Ed en Chris de schokbreker onder de auto uit zodat Bonnie haar weg naar Mpika met wiebelbillen kan vervolgen. Het klusje is snel geklaard bij de lokale lasser en we verheugen ons al op een koud drankje in de schaduw. Dat laat toch nog even op zich wachten. Ed  gooit de deur in het slot om vervolgens tot de ontdekking te komen dat de sleutels binnen liggen. Gelukkig is er hulp nabij. Een ontelbaar aantal sleutels wordt door vriendelijke omstanders aangevoerd die, voor ons, op onoverzichtelijk wijze en zonder succes op alle sloten worden geprobeerd. Anderen staan zich met de neus tegen het glas gedrukt te vergapen aan het interieur van de auto. Echt ongemakkelijk voelt het niet maar dit is ook niet een situatie waar we, moe en warm, naar uitkeken.  Sas en ik sporen intussen twee met olie besmeerde auto-mechanikers op die met behulp van een soort grote houten pollepels uiteindelijk een slot openwurmen. We zijn vooral blij dat het probleem zich redelijk snel oplost alhoewel ik een lichte teleurstelling bij Chris bespeur omdat hij zijn glashamer niet heeft kunnen testen. De kampeerplek is niets bijzonders.  De pizza daarentegen (Afrikaanse variatie) en de koude biertjes in het bijbehorende 'restaurant' smaken na deze lange vermoeiende reisdag alsof we in een sterrenrestaurant eten. Heerlijk om op een slecht verlicht terras, onder aanmoediging van het geluid van boomkrekels en  cycaden, luid na te lachen over alle gekke belevenissen.

 Bonnie in noodde garage

InbrekenChris staat klaar met de hamer

Foto’s

13 Reacties

  1. Ed:
    27 oktober 2017
    Wat een avontuur en toch weer leuk om elke x iets nieuws te beleven!
  2. Jolanda van Millingen:
    27 oktober 2017
    Wat fantastisch om te lezen en te zien! En inderdaad....heel anders dan jullie vorige reis! Geniet lekker verder, xxx
  3. ANNA OLDENHAVE en Cor van den Bogaard:
    27 oktober 2017
    Joh. Ik ruik ongeveer de stoffige lucht van Afrika...ik voel de zon. Jullie vertellen het zo beeldend dat ik gewoon mee kan lopen. Die fantastisch fraai opgetaste tomaatjes. Het gevoel: ach het komt allemaal wel goed. Prachtige fotoos weer!! Die onverschrokken foto met die vette slang met dat best WEL geinteresseerde oogje van dat beest... NADAT je er dik van geschrokken bent, maakt je bijna geschikt als oorlogsfotograaf... Die beesten zien er ook bedrieglijk traag uit... ten onrechte... Eigenlijk gaat ook alles goed als je maar niet ziek wordt, Troopy ook niet en er genoeg diesel voor Troopy is... het tekent allemaal Afrikagangers...zowiezo al niet mutsige achter de geraniumschuilers en als er dan wat gebeurt de moed erin houden. En zie het komt ook goed. Wat natuurlijkook helpt in deze dat de mensen eigenlijk overal heel vriendelijk zijn. Mijn hart bloedde bij de kapperij van de bomen... wordt er echt niks gedaan aan herplanting? Nee zeker he? PS krokodillen zien er ook traag uit en zijn dat OOK niet....
    Nog heel veel plezier, goede reis en houdt Chris met zijn glashamer in de gaten.....Groetjes allemaal!! van Cor en Anna : Ed, Karin, Sacha en Chris
  4. Mireille ter Berg:
    27 oktober 2017
    Hahahah! Wat een pech en wat een herinneringen maken jullie! Die foto van Chris met z'n hamer is geweldig!! Have fun 😘
  5. Michel:
    27 oktober 2017
    Lekker hoor. Helemaal niet jaloers.....!
    Mooie avonturen met uitdagingen.
  6. Ed van Roode:
    28 oktober 2017
    Zo mooi beschreven weer en in beeld gebracht, het is wederom alsof je erbij bent. En toch ook weer spannende momenten...Volgende keer snoepjes meenemen?! Een onvergetelijke ervaring voor jullie.
  7. Lieke:
    28 oktober 2017
    Never a dull moment! Net als ik denk hoe zou het met ze zijn komt er eeer een fantastisch verhaal in de mail. Zambia is een echt nieuw avontuur! Geniet daar,wij genieten hier mee van jullie verhalen en prachtige foto’s
    Groet Marc en Lieke
  8. Peter:
    29 oktober 2017
    Weer volop genoten van dit sappige verhaal en de prachtige foto's! Jullie maken wat mee zeg! We kijken nu alweer uit naar het volgende verslag.
  9. Anton en Wilma:
    29 oktober 2017
    We sluiten ons aan bij alle voorgaande reacties. Wel ontdekken we dat we steeds meer vragen krijgen n.a.v. wat jullie allemaal meemaken en de prachtige beeldende foto's.
    Die bewaren we voor als jullie weer in ons winderig en regenachtige kikkerlandje zijn.
    Hoe toepasselijk de titel van dit verslag en dat jullie het zo treffen met je reisgenoten.
    Voor allen de hartelijke groeten en we zien uit naar jullie volgende belevenissen.
    Wilma en Anton
  10. Edith van de poppe:
    30 oktober 2017
    Weer heerlijk meegenieten van jullie avontuur en mooie foto's hopelijk nu zonder pech de reis verder maken nog veel plezier daar en gezond weer terug liefs van ons 😘
  11. Cor en Birgit:
    1 november 2017
    Wat is het toch genieten voor ons..... zomaar met jullie op vakantie "gaan"!! Zo voelt het inderdaad.
    Fantastisch met al die verhalen en mooie foto's. Toen ik het las dacht ik aan dat jullie nu in een heel andere wereld zijn. Wij zitten maar hier in het koude natte Nederland. Jullie beleven allemaal leuke dingen, b.v. toen Ed de deur dicht gooide en er achter kwam dat de sleutels nog binnen lagen!!!!! En wij.... tja, naar het werk en maar wachten tot het weekend wordt. Niks met giraffen en olifanten of andere leuke beesten. Nee, we voelen ons niet zielig!!!!! Maar het komt wel in de buurt!
    Nog ontzettend veel plezier we verheugen ons op het volgende bericht.
    Groetjes Cor en Birgit
  12. Angelique Croese:
    2 november 2017
    Wat een mooie verhalen en prachtige foto's. Ik kan niet wachten met lezen als ik een berichtje krijg dat er een nieuw verhaal klaar staat! Enjoy!
  13. Cilly:
    9 november 2017
    Prachtige verhalen 😘