Op weg naar Mozambique

Een grotere overgang is bijna niet mogelijk. We verlaten na een maand de  Kgalagadi  aan de Botswana -zijde en kiezen een 200 km lange zandweg richting de bewoonde wereld. Slechts een keer komen we een auto tegen voordat we het asfalt opdraaien. Er zijn vanaf dat moment weinig kampeermogelijkheden en doorrijden om gelijk de grens over te steken naar Zuid Afrika is eigenlijk net te lang. We rijden door een gebied met diamantmijnen en vanwege de bedrijvigheid die dat geeft is wild kamperen geen optie.         

Gelukkig biedt de Motse Lodge, zo’n vijftig kilometer voor de grens een soort van kampeerplek. Er is WIFi en een bewaker en daarmee is alles gezegd . Het sanitair is niet alleen mottig en donker, maar er blijkt ook geen water te zijn. Het terrein zelf wordt kennelijk ook gebruikt voor lokale evenementen en ligt bezaaid met doppen en glas. We zien dat er steeds meer feestelijk geklede mensen arriveren en vermoeden dat we vanavond midden in het feestgedruis zullen kamperen.

       Net als we besluiten dat we het toch wel grappig vinden om op zo’n gekke plek te staan (we hebben ook geen andere keuze) en er maar het beste van te maken, komt de energieke manager ons te hulp. Hij heeft een betere plek voor ons en escorteert de auto naar een plek waar een aantal kleine rondavels op elkaar gepropt staan. Op de beoogde staanplaats  past precies een Fiat 500 maar onze Harry komt niet eens met de voorbumper door de doorgang. Gelukkig is dit Afrika dus voor alles is een oplossing. We mogen parkeren op een aangeharkt tuinpaadje en barricaderen daarmee de doorgang naar de andere huisjes. Geen probleem, volgens de goedgehumeurde manager. Ik heb dan al aangegeven dat ik geen gebruik maak van zijn aardige aanbod om de douche in het personeelsschuurtje te gebruiken. De herkomst van het water dat daar over de vloer stroomt is onduidelijk en zou ook zomaar uit het riool kunnen komen. Maar ook hier is een oplossing snel gevonden. In de huisjes is wel water dus we daar mogen we douchen. Het huisje dat wij mogen gebruiken is overigens verhuurd aan twee vlotte, vrolijke Botswaanse nichtjes, die het heel gewoon vinden om voorzieningen te delen met twee witbillen in een veel te grote auto.  Inmiddels bemoeit, zoals gebruikelijk, een grote groep bezoekers zich gemoedelijk met onze kampeerplek. Collectief besluit men dat dit de beste oplossing is. En trouwens, zij gaan toch zo weg want er is een feestje op het terrein. Feestje? We hadden al zo’n vermoeden. Onze nieuwe vriendinnen zijn nog  niet uitgesproken of de speakers worden opengezet. Het aantal decibels is indrukwekkend en  onze bekers swingen bijna de auto uit. Kennelijk wordt er een geboorte gevierd en in grote getale arriveren de gasten. De baby hebben we overigens niet gezien.  Dun is hier geen mode en het is voor de vrouwen dan ook zaak hun rondingen zo expliciet mogelijk te etaleren. Strakke broeken, korte felgekleurde truitjes en glimmende stilettohakken zijn de norm deze avond en ik voel me nogal slonzig met mijn slobberige hippy-broek en stoffige fleecetrui.

Na een maand in de bush is het geheel nogal overdonderend. Al die mensen en al dat geluid. Maar bij een koude gin-tonic en een boterham met pindakaas (voor koken is geen ruimte) vinden we het eigenlijk allemaal wel vermakelijk. Uiteindelijk vinden we het jammer dat het feestje al om een uur of tien eindigt en het geluid van een stinkende dieselgenerator de luide swingende Afrikaanse beat overneemt

        Na onze maand in de Kgalagadi zetten we koers naar Tofo in Mozambique. Het land waarvoor de Zuid Afrikanen ons altijd waarschuwen. Gevaarlijk, muskieten, corrupte politie onderweg en slechte wegen zijn de meest gebruikte argumenten. Wij weten wel beter. De vorige keer dat we in Moçambique waren hebben we weliswaar veel slechte wegen getroffen, maar lang niet overal.  De muggen zijn in de schemering wel vaak een plaag, maar de enige corrupte politieagent die we tot nu toe tegenkomen, treffen  we in Limpopo, een provincie van Zuid Afrika. We worden tussen een aantal wagens uitgeplukt en staande gehouden vanwege te hard rijden. Een gek verhaal want we rijden net weg bij een stoplicht en met een landcruiser van 3,5 ton rijd je dan niet snel te hard. Verder vliegt ons tegelijkertijd een hele rits personenauto’s voorbij. De agent komt met een heel verhaal en een ‘indicatie’ van de boete die hij eventueel op zou kunnen leggen. Wij staan naast een 60km- bord dat hij omstandig onder onze aandacht brengt. “68 km op een weg voor 60 km is een serieus vergrijp”.  Als Ed hem alleen maar zwijgend (ja , echt waar) aankijkt, richt hij zich tot mij. Of mammie ( ik dus) wel weet dat je geen 65 km mag rijden op een weg waar 60 km gereden mag worden. Niets veranderlijker dan de gemeten snelheid, lijkt het. Misschien dat hij zijn hand over zijn hart kan strijken en van de eigenlijke 800 rand ( ong. 50 euro), 500 Rand kan maken. Ik kijk hem over de rand van mijn zonnebril stoïcijns aan en wacht op wat er gaat volgen.  De stilte houdt lang aan en de agent weet even niet wat hij moet. Misschien kunnen we het over 200 Rand  ook wel eens worden, probeert hij en timmert Ed amicaal op de schouder. Die is er zat mee en zet zijn handen in de zij  en dat is geen goed teken. “Now  you make me angry” bijt hij, met behoorlijke stemverheffing,  de agent toe. “Iedereen rijdt ons voorbij en jij beweert dat wij te hard rijden????  Than I want to go to the court!!”.

   Van een bekeuring in Zuid Afrika, lang geleden, weten we nog dat we een boete voor niet stoppen bij een stopbord, bij de rechtbank in het volgende dorp, gelijk moesten voldoen. Een heel gedoe met twee agenten die allebei een verklaring moesten afleggen.  Deze agent staat alleen en heeft ook geen lasergun bij zich. Ed heeft zijn rijbewijs al terug en maakt aanstalten om in de auto te stappen voor de ‘court’.  “Safe travels mammie”, zegt de agent en weg is ie. Ook weer opgelost.

Mozambique ervaren wij niet als een gevaarlijk land. Wel weer als een ‘echt’ Afrikaans land met rommelige marktjes en veel reuring langs de weg. Wij zien heeeeel veel palmbomen, kleuren en eindeloze idyllische stranden. En om in de clichés te blijven, ook veel bijzonder vriendelijke mensen.  Het heeft iets genoeglijks als we stoppen en er altijd wel iemand is die ons wat wil verkopen. De tijd dat we het intimiderend vonden als er 10 mensen bij je raampje van alles naar binnen duwen, ligt lang achter ons. Fris seizoensfruit, dat zoeter smaakt dan thuis, vers gebrande cashewnoten, grote garnalen, een grote kreeft of vis in veel kleuren en maten wordt ons onder de neus geschoven . Langs de stranden komen daar nog de kleurige doeken, kokosnoten en armbandjes bij. Meestal gaat het er gemoedelijk aan toe en er is bijna altijd ruimte voor een grapje of een plagerij. Het wordt zelden opdringerig. Tofo herinneren wij ons van de vorige keer als een dorpje waar de backpackers graag blijven plakken vanwege de relaxte sfeer. Het deed ons denken aan Bali, voordat het overspoeld werd met toeristen. We bleven er een paar dagen en dat was toen genoeg voor ons.

        Deze keer is het anders. We zijn heel erg nieuwsgierig naar de manier waarop Chris en Sascha hun leven in Sint Pancras ingeruild hebben voor een bestaan in Moçambique. We zijn elkaar ooit eens tegengekomen op een Landcruiserweekend op het Erkemederstrand toen wij onze eerste Harry ( die toen nog Troopy heette) vlak ervoor opgehaald hadden en zij hun plannen om vanuit Noord Holland naar Kaapstad te rijden net in de steigers gezet hadden. Bij toeval komen we elkaar weer tegen in Furstenau, voor de 4x4 rijvaardigheidstraining en vervolgens weer bij de voorbereidingen voor de Marokko-reis met gezamenlijke avonturen in Zambia en een bijzondere vriendschap als resultaat.   

     De route vanuit Kgalagadi naar Tofo is wat omslachtig. Er is geen ‘kortste’ route. Wel is er een keuze tussen de grote, doorgaande, wegen via Maputo, die we ook vorig jaar namen en wat drukker zijn . En een tragere route via de ‘provinciale’ wegen;  gravel- of zandwegen door veel dorpjes. Het aantrekkelijke van de route via de binnenwegen is dat we een gedeelte door het Krugerpark rijden waardoor we nog een paar dagen extra  kunnen ‘game-driven’. De grensovergang in het park wordt maar door een paar reizigers per dag gebruikt en is daarmee een stuk vlotter over te steken dan via de drukte aan de  Komatipoort-grens.

     We hebben onderweg eerst wat oponthoud als we lang blijven kijken naar vijf jonge hyena’s die aan het ravotten zijn vlak langs de weg. En een kudde van bijna dertig olifanten die  besluiten de weg over te steken precies op het stuk waar wij geparkeerd staan. Fantastisch om zo’n grote groep in een stofwolk op je af te zien komen. Maar als ze wel heel erg dichtbij komen, wordt het toch wat ongemakkelijk. Vlak voor en achter de auto lopen de kolossen rustig voorbij. Alleen de enorme matriarch vindt het nodig om Harry nader te inspecteren. Ze onderzoekt nieuwsgierig  de achterzijde van de auto en de spullen op het dak terwijl wij alleen een groot grijs vlak in onze achteruitrijcamera zien.  De lange cameralens heb ik dan allang naar binnen gehaald en ik betrap mezelf erop dat ik gestopt ben met ademhalen als ik haar in de buitenspiegel wel heel erg dichtbij kan zien staan. Zo snel als ze gekomen is, zo snel verdwijnt ze ook weer in het groen. Alleen een grote riekende olifantendrol verraadt haar recente kolossale aanwezigheid.

        Wat we dan nog niet weten is dat er een las van onze goedgevulde reservetank het langzaam maar zeker voor gezien houdt. Met een klop op het raam maken we de Zuid-Afrikaanse douane beambte wakker om ons en onze wagen uit te stempelen. Er zijn deze dag al drie auto’s voor ons de grens gepasseerd , dus het verbaast ons  niet dat de dame in kwestie, na deze inspannende ochtend,  met het hoofd ongemakkelijk over de rugleuning van de stoel hangend, in diepe rust is. Als we na het stempelen terug naar de auto lopen zien we een plas onder de auto staan. Mmmm? Is de waterkraan open blijven staan? Het gestage straaltje dat onder auto plenst ruikt echter verdacht veel naar diesel en opeens zien we ook het dieselspoor dat terug over de weg naar de grens loopt. Ed ziet als snel wat het euvel is en ook hoe het voorlopig opgelost moet worden. Het is een vervelende maar niet onoverkomelijke schade en de tank moet leeg. Een interessante uitdaging, want waar laat je 100 liter brandstof bij een grenspost waar emmers kennelijk schaarser zijn dan goud. Weg laten lopen in het zand onder de auto willen we voorkomen en lijkt ons ook geen briljant plan op op een plek tussen de Zuid Afrikaanse en Mozambikaanse politieposten. Overigens is er niemand die ook maar enige interesse toont voor onze brandstofplas.

Bij de Mozambikaanse douane leg ik met handen en voeten uit wat we zoeken  ( mijn Portugees is helaas bijzonder beperkt) en samen vinden we een 200 liter klikobak, ergens op het terrein. Emmertje voor emmertje vult de bak zich waarbij Ed assistentie krijgt van een behulpzame douaneman die ook nog aanbiedt om de diesel te bewaren tot we weer terug komen. Hij is helemaal verguld als we uitleggen dat de brandstof een cadeau van ons is voor Moçambique. Een wat minder gezellige politieman uit het Zuid Afrikaanse kantoortje heeft het inmiddels over een milieudelict en ons lijkt het een goede zaak als ze dat onderling uit gaan maken.  Riekend naar de diesel  staan Ed en zijn Mozambikaanse hulptroepen na verloop van tijd tevreden naar de rolcontainer gevuld met brandstof te kijken. Als hij wil mag Ed een douche nemen in het douanegebouw en in geval van nood is er voor ons ook nog een slaapplaats. Gevaarlijk? Voorlopig vinden wij het alleen maar gastvrij. Bem vindo a Moçambique (welkom in Mozambique)

Kanye, Rustenburg/Buffelsspoort, Habaertsburg,  Letaba, Aguia de Pesquiera, Tofo