Wegwee

2 juli 2019 - Windhoek, Namibië

Wegwee-27Wegwee-16Wegwee-22

Het heeft iets gerustellends om je kwaal een naam te kunnen geven. Ook al is ie nog zo onschuldig. En als ik dan ook nog lees dat er serieus wetenschappelijk onderzoek naar gedaan is, voel ik me opeens bijzonder.  Ook Ed heeft er, gelukkig in gelijke mate,  last van. Mijn aandoening is niet langer anoniem maar heeft een naam. ‘Wegwee’.  Het is het blije gevoel dat je bekruipt als je thuis komt maar dat al voor thuiskomst naar de periferie verschoven  wordt door de onstuitbare drang naar de volgende reis. Ik hoef nu niet langer meer uit te leggen dat ik het heerlijk vind om thuis te zijn, in de tuin koffie te drinken, twee keer per dag te bellen met mijn zusje en vrienden en bekenden weer te zien maar dat ik dat alleen fijn vind in de wetenschap dat we eind september weer vertrekken.  Als iemand ons vraagt waarom we alweer weggaan, kan ik vertellen dat dat komt doordat er bij ons inmiddels een tamelijk onschuldig maar ongeneselijk virus  geconstateerd is met de naam wegwee; heimwee naar onderweg zijn.

Wegwee-1Wegwee-14

Wegwee-4Wegwee-5

Wegwee-3

Na onze vakantieweken  in Mozambique hebben we eigenlijk geen concrete plannen meer.  We weten dat we midden juni een gereserveerde stoel hebben van Windhoek naar Amsterdam en dat er nog maar een paar dagen resten voordat ons visum voor Zuid-Afrika eind mei verloopt. De Afrikaanse winter heeft voorzichtig zijn intrede gedaan. Overdag blijven de temperaturen in de hoge twintigers hangen maar in de avonden koelt het aan het eind van de middag snel af. Zover zelfs dat we wolkjes ademen in de koude avondlucht. Bibberend onder de douche is niet wat ons voor ogen stond op een reis in Afrika maar het voordeel is wel dat we vrijwel zonder uitzondering lege kampeerplekken treffen.

        In een aantal korte rij-dagen steken we het noord-westen van Zuid Afrika over naar de grens met Botswana. Voordat we de grens over gaan, kunnen we de verleiding niet weerstaan en slaan nog een paar dagen ons kamp op in Marakele, een nationaal park van bescheiden afmetingen in een oude, bergachtige omgeving. We zijn hier eerder geweest en verknocht aan het prachtige uitzicht op de omliggende groene heuvels en de neushoorns die op korte afstand van onze overnachtingsplek in de namiddag bedaard voorbij komen wandelen. Vanwege deze kolossale, prehistorisch aandoende dieren is de wijde omtrek van het park, beducht op stropers, bewaakt met behulp van camera’s en bewapende mannen. Een begrijpelijke reaktie op een onbegrijpelijke dreiging.

Wegwee-25Wegwee-26Wegwee-28Wegwee-6

Wegwee-21Wegwee-23Wegwee-24

Wegwee-20Wegwee-19Wegwee-18

          Het zijn voorlopig de laatste neushoorns die we zullen zien. In Botswana leven  de enige exemplaren alleen nog in Khama Rhino Sanctuary waar we dit keer niet langs rijden. Wat we wel veel zien is olifanten. Botswana wordt niet voor niets aangeduid als ‘The land of the Giants’. We zien er honderden. En dat is slechts een fractie van de 135.000 giganten die eeuwenoude routes volgen en hun weg zoeken naar water, waar dan ook. Een van hun routes loopt langs Elephant Sands, een plek waar in 2002 een kunstmatige waterplaats gebouwd werd om de talloze olifanten, halverwege hun lange weg naar de Zambezi rivier, van water te voorzien. De laatste keer dat we hier waren had een van de olifanten net de keukenmuur omver geduwd. Het water in de troggen buiten was op en de ondernemende gigant was simpelweg op zoek naar een andere waterbron.

          De keuken is inmiddels herbouwd en de dagelijkse ritjes van de waterwagen, nodig om de waterbakken gevuld te houden, hebben plaats gemaakt voor een permanente wateraansluiting. De camping en het aantal safaritenten zijn aangepast aan de populariteit  van Elephant Sands, waar de wilde olifanten de voornaamste attractie zijn. Ze laten zich in alle soorten en maten zien. De safaritenten zijn in een ruime cirkel om het waterpunt neergezet waardoor je het idee krijgt dat er een openlucht theater is gecreëerd.   Zo rond de koffie lijkt het alsof er ergens een, voor ons niet hoorbare, bel gaat en de voorstelling kan beginnen.  Vanaf dat moment lopen  ze van alle kanten af en aan. Via de camping, voorzichtig over de scheerlijnen van de kleine tentjes stappend, langs onze wagen om nog snel het struikje naast ons leeg te rukken, tussen de safaritenten door of met een omweg via de douches waar verlekkerd het douchewater wordt opgeslurpt. Ik vind het geweldig om onder de warme douche oog in oog met een olifant te staan die zich aan de andere kant van het muurtje tegoed doet aan het zoete water.

          Er lopen families met kleine babies die geen raad weten met hun slurf,  breedgeschouderde mannen met lange slagtanden. Humeurige exemplaren en vrolijke grapjassen. Er zijn er die bescheiden op hun beurt wachten en er zijn er die schaamteloos voordringen. Er wordt getoeterd, geduwd, gesnuffeld en geknuffeld. En er worden bovenal heel erg veel lawaaiige winden gelaten met een odeur die lang blijft hangen . Wat een voorrecht om deze reuzen van zo dichtbij  en zo intensief mee te maken. De indringende lucht die een paar dagen later nog aan onze kleren lijkt te plakken, nemen we voor lief.

Wegwee-10

drone 1Wegwee-17

Wegwee-13Wegwee-15

Wegwee-11Wegwee-8Wegwee-7

           De regentijd aan het begin van dit jaar heeft heel weinig regen gebracht. Daardoor is het niet alleen in de Okavango Delta veel droger dan gebruikelijk maar zijn ook de grote zoutpannen in het hart van Botswana kurkdroog. Dat geeft ons de onverwachte gelegenheid om in deze tijd twee oeroude eilanden in de Sua Pan te verkennen, restanten van het veel grotere Mkgadigadi-meer dat zo’n 10.000 jaar geleden droog viel.  In het natte seizoen zijn deze plekken niet te bereiken doordat de regen de pan verandert in een dikke modderbrei waarin de auto vastgezogen wordt. Door de droogte hebben we dat probleem nu niet.

       De  meeste eilanden bestaan hier uit fossiel zand. Alleen  Lekhubu en Kokunje hebben een granieten basis waarop schilderachtige baobabs groeien. De bomen zijn naar schatting 3000 of misschien wel 4000 jaar oud en hebben voor de  lokale gemeenschappen een spirituele betekenis. Lekubhu aan de westkant van de zoutpan is prachtig door de veelheid aan grote grillig gevormde baobabs en zijn mystieke uitstraling als de Melkweg in het donker weer in ons gezichtsveld draait. Kokunje aan de andere kant van de zoutvlakte oefent per definitie aantrekkingskracht op ons uit vanwege de desolate ligging.  We zijn de enige bezoekers in weken en overnachten onder een oude boom op een heuvel met zicht op de grote zoutvlakte. De stilte is bijna oorverdovend.

Wegwee-29Wegwee-30Wegwee-12

      Na wat omzwervingen in Mkgadigadi National Park rijden we uiteindelijk Maun binnen,  de levendige uitvalsbasis voor alle bezoekers die de nationale parken in de delta willen verkennen.  Wij hebben onszelf een koud biertje bij de pizza beloofd na een warme douche op Sitatunga, een kampeerplek die wat buiten Maun ligt. Onze bestelling wordt geannuleerd door de eigenaar. Er is die avond een braai georganiseerd voor vrienden en familie en wij zijn meer dan welkom om aan te schuiven. We belanden in een illuster gezelschap van lokale tour-operators, park-rangers, gidsen en beroepsfotografen. Stoere mannen met harige benen in korte broeken die geweldige verhalen vertellen over hun bush-avonturen waarin onverwachte ontmoetingen met leeuwen, luipaarden, nijlpaarden en olifanten altijd net goed aflopen. Na de nodige biertjes nemen we laat afscheid van deze groep grote en gastvrije mannen die het voor ons ook nog mogelijk maken om eind september een paar bijzondere wildcamps te boeken in Botswana.

         Misschien is de gastvrijheid die we onderweg genoten hebben wel de rode draad van onze route in de afgelopen maanden geweest. Wildvreemde mensen die ons een veilige plek op hun terrein aanboden in de buurt van Pretoria ‘omdat die camping niet veilig is’, Ina en Leon die ook nog voor onze maaltijden  zorgden terwijl we alleen maar een kampeerplek deelden in Mabua, Chris en Sas, die hun huisje op het duin voor ons openstelden, de dierenartsen in de Karoo die ons de gelegenheid gaven om mee te kijken bij hun onderzoek naar de leeuwen. En dan doen we veel mensen onderweg echt tekort. Vaak hebben we elkaar verbouwereerd aangekeken omdat de vanzelfsprekendheid waarmee die gastvrijheid je aangeboden wordt niet zo vanzelfsprekend is als we weer thuis zijn. Dus als je wilt weten waarom wij er eind september weer op uittrekken is het niet alleen vanwege de heimwee naar onderweg zijn maar zeker vanwege de heimwee naar die vanzelfsprekende gastvrijheid.

Wegwee-9

   Graskop, Marakele, Tuli Block, Francistown, Kukonje, Lekhubu, Gweta, Elephant Sands, Mkgadigadi NP, Maun, Grassland Safari Lodge, Gobabis, Windhoek     

11 Reacties

  1. Lex Goes:
    2 juli 2019
    Prachtverhaal, dank je wel!
  2. Mireille ter Berg:
    2 juli 2019
    Heerlijk!! Kus
  3. Annemiek Rietman:
    2 juli 2019
    Prachtig verhaal weer!
    Wordt tijd dat we elkaar live gaan spreken.
  4. Edith van de poppe:
    2 juli 2019
    Heerlijk om weer wat te lezen en thuisgekomen de mooie foto's en verhalen te horen maar we begrijpen jullie wel de" wegwee" wat een prachtland is het daar 🤗
  5. ANNA OLDENHAVE en Cor van den Bogaard:
    3 juli 2019
    Meesteresselijk die prenten! Prachtige verhalen!! Tweede carriere in zicht als die nieuwe Lanting?? Of als National Geographic huisfotografe? We zien jullie al heel snel!!
  6. Cor en Birgit:
    7 juli 2019
    Hoi Karin en Ed,
    Wat een prachtige verhaal.
    Ok, nu weet ik wat "wegwee" betekent en als je het zo uitlegt kan ik me goed voorstellen dat jullie er "last" van hebben. Eigenlijk is het een win-win situatie! Jullie genieten van jullie fantastische vakanties en wij genieten van jullie prachtige en meeslepende verhalen en vaak ontzettend mooie en sprekende foto's. Mooier kan het toch niet????
    Lijkt me heel bijzonder om zo veel olifanten te zien, maar oog in oog onder de douche!!!!!! Dan liever afbeeldingen van olifanten bekijken samen met mijn kleindochter Lotte.
    Momenteel maken wij ook iets heel bijzonders mee. Wij zijn op vakantie in Canada en zijn o.a. in Jasper National Park en Banff National Park geweest. Daar hebben we 9 beren gezien waarvan er 4 jonkies waren. Zomaar langs de weg. De meeste beren waren gras aan het eten of liepen zoekend rond. Een beer stak de weg over, die had alle de tijd. Waarom haasten als je het rustig aan kan doen!
    We hebben geleerd dat bruine beren zwart kunnen zijn en zwarte beren bruin. Maar, wacht eens even....... wat moeten we nu doen????? Als je (bij zeer grote uitzondering) aangevallen wordt door een beer is het belangrijk om te weten of het een bruine beer is of een zwarte. Als het een bruine beer is moet je gaan liggen en doen alsof je dood bent (wat zeer "makkelijk" is in zo een situatie). Als het een zwarte beer is moet je terugvechten. Hier worden we niet wijzer van!!!!
    Karin en Ed, we verheugen ons op jullie weer te zien en deze keer bij ons thuis.
    Groetjes,
    Cor en Birgit
  7. Anton en Wilma:
    8 juli 2019
    Jullie wegwee is goed te begrijpen, want als je zo in - en met de essentie van het leven leeft in Afrika voelt 'onze wereld' als een last die je daar van weghoudt.
    Blijf ons met de verhalen en foto's bewust maken/ houden van waar het eigenlijk om gaat.
    Dus van ons krijg je onze zegen voor de volgende reis.
    Hartelijke groet,
    Wilma en Anton
  8. Peter:
    9 juli 2019
    Genoten weer van de prachtige verhalen tijdens deze reis! En dan die schitterende foto's erbij... Blijf nog maar lang "wegwee:" houden en ervan genieten!
    Ik zeg: hoog tijd om weer eens met de ouwe troep bij elkaar te komen!
  9. Ed van Roode:
    10 juli 2019
    Heb weer genoten, Ed en Karin. Vooral die gastvrijheid en de gezelligheid bij de braai herinner ik me nog wel uit 1995! En nu weer de dagen tellen tot september dus!
  10. Desiree Celant:
    12 september 2019
    Met veel plezier jullie verhaal gelezen. Wat een prachtige reis met hartverwarmende ontmoetingen. Heel veel plezier de komende maanden, en kijk uit naar jullie verhalen.
  11. Cilly:
    7 oktober 2019
    Wat een geweldige site hebben jullie gemaakt. En jullie verhalen zijn iedere keer weer een genot om te lezen! Ik wens jullie weer een prachtig reis, herinneringen en verhalen toe. 😘