Als woorden tekort schieten

Waar begin je met vertellen als je net twee fantastische weken in de Kgalagadi achter de rug hebt. Schrijf je dan eerst over de nieuwsgierige leeuwenwelp die zo goed door zijn moeder verstopt is als zij op jacht is, of over de twee leeuwen die ons wakker houden met hun luidruchtige liefdesleven, nog geen honderd meter van onze slaapplaats. Of begin je met de BBQ die Boris en Kerensa al klaar hadden staan als wij hongerig in Nossob aankomen, na onze 3-daagse off-Road tour. Of sta je toch eerst stil bij de bijna ouderwetse hartelijkheid en gastvrijheid van de vele hardwerkende  Zuid-Afrikanen waarmee we afwisselend op de verschillende campsites staan. We drinken samen biertjes, delen het vuur voor de braai ( lijkt op BBQ, maar is net weer even anders), luisteren naar elkaars verhalen en begrijpen dat zij zich behoorlijk zorgen maken over de toekomst van hun land.

             Vrijwel  iedereen komt naar het park om te genieten van wat te natuur te bieden heeft in dit deel van de Kalahari woestijn. Bij zonsopgang, als de gouden uren qua licht beginnen, en aan het eind  van de middag ( voor het mooie licht vlak voor zonsondergang) zwermen de liefhebbers uit als een nijver bijenvolk,  speurend naar iets bijzonders. We maken altijd even kennis met de buren als we op onze kampeerplek aankomen en met ons Nederlandse kenteken ( en ons klapdak) hebben we ook nog eens snel en vaak aanspraak.  De 'dutchies' worden we her en der genoemd. Al gauw worden we opgenomen in de 'bush tamtam', waarbij je elkaar in het voorbijgaan informeert over een mogelijke 'sighting'. Op die manier worden op weg geholpen met aanwijzingen over een Cheetah en haar vier welpen en een groepje leeuwen (vier leeuwinnen en een welp) die op een kluit hoog tegen een rood zandduin liggen. Na een paar dagen kunnen we zelf ook een bijdrage leveren aan de tamtam want we vinden steeds vaker zelf de cheetah's en de leeuwen in het hoge gras of in de schaduw onder een boom. Je ogen lijken te moeten wennen aan de kleurschakeringen en afwijkende structuren in de speurtocht naar groot en klein wild.

          De dag na aankomst in het park, sluiten we ons aan bij een kleine internationale groep ( totaal 4 auto's). Onder begeleiding van Thijs,  een vriendelijke en kundige parkranger,  trekken we 3 dagen door een  beperkt toegankelijk deel van het gebied en kamperen in zogenaamde bushcamps; een vaak prachtig gelegen  kampeerplek zonder voorzieningen. Hij is een begenadigd verteller en raakt niet uitgepraat over de overlevingsstrategieën van de oorspronkelijke bewoners ( de bushmen) die tot een kleine honderd jaar geleden, met permissie en tegen vergoeding, afgeschoten mochten worden. Thijs heeft een goed oog voor de kleine wondertjes onderweg. Neem bijvoorbeeld de woestijnkomkommer of meloen. Onooglijke vruchten, die gebruikt worden door de beesten als er echt geen water meer in de buurt is.  Of de Kgalagadi helikopter, een onhandig vliegende vogel, die zich al gakkend door het luchtruim beweegt. Hij laat zijn poten bungelen en landt door zich ( nog steeds gakkend en klapwiekend) van een paar meter hoogte plomp naar beneden te laten vallen.

          Als er iets bijzonders te zien is, stapt Thijs als eerste uit de auto, compleet met geweer. Dat is voor ons een teken dat we ook uit mogen stappen. Nogal komisch, als je bedenkt hoeveel administratieve narigheid de ranger staat te wachten als hij ook maar een enkel schot lost. Maar wat moet, dat moet, dus Thijs neemt zijn geweer trouw mee. We treffen het met de groep , die net als wij, graag leeuwen door het kamp ziet lopen maar de kleine vondsten van Thijs ook weten te waarderen.  Als we na een paar dagen, hongerig aankomen bij de BBQ van Boris en Kerensa, kijken we toch met andere ogen naar de details van wat eerst alleen een grote golvende grasvlakte leek.

          We staan  op negen verschillende kampeerplekken, elk met hun eigen charme. Dat vele verkassen klinkt misschien als een heel gedoe, maar als de wekker om 6 uur gaat rijden we meestal een half uur later, gepakt en gezakt, voorzien van een thermosfles warm water voor de thee, van onze slaapplek weg. Zelf vinden we de bushcamps en Rooiputs ( aan de Botswana-kant) de leukste plaatsen om te kamperen. Er zijn weinig of geen voorzieningen (Soms een kraantje, soms een long-drop toilet) maar je staat op een unieke plek in het park. Als er (zoals in Rooiputs) dan ook nog een African wild cat (net een verdwaalde poes met grote oren) door je kamp loopt kan de dag niet meer stuk. De grotere campsites  aan de Zuid Afrika kant ( Twee Rivieren, Nossob en Mata Mata) zijn  drukker. Ze zijn voorzien van warme douches en toiletten, er is vaak een kleine winkel,elke dag vers brood en je hebt het voordeel dat je wat makkelijker de laatste nieuwtjes hoort.

           Ook slapen we nog 2 nachten in Bitterpan. Vier geschakelde bungalowtjes met gezamenlijk gebruik van de keuken, gelegen aan een zoutpan, die spectaculair oplicht bij volle maan. Beide keren boffen we met onze mede-bewoners, waarmee we samen rommelen in de keuken, waarvan we leren hoe we ons vlees eigenlijk moeten braaien en we proeven van de gastvrij aangeboden lokale  wijn. Bij de tweede overnachting blijken er vlakbij twee leeuwen aan hun nageslacht te werken. Dat blijkt soms een gewelddadige aangelegenheid te zijn.  Eerst veel gegrom en gebrul in het struikgewas en naderhand voltrekt hun liefdesleven zich in het zicht van onze balkonnetjes en  camera's.

          Hier komen we eigenlijk allemaal voor. Om van zo dichtbij moeder natuur bezig te zien, met haar mooie en ook haar gewelddadige kanten. Ik zou nog lang kunnen uitweiden over alle kleine en grote gebeurtenissen in het park.  Deze keer kiezen we ervoor om vooral de beelden te laten spreken. Simpelweg omdat woorden deze keer tekort schieten.