Bedonderd

Zolang is het toch niet geleden dat we met een te zware weekendtas en blauwe girobetaalkaarten door Indonesië reisden? Onze route puzzelden we bij elkaar met behulp van de reizigerstips, die netjes in een multomap, per land gesorteerd, te vinden waren bij de afdeling personeelsreizen van KLM. Gewapend met wat stenciltjes en een rits-rats camera reisden met de bus en de trein over Java en Bali. Bellen deden we alleen maar om te melden dat we goed aangekomen waren. Ergens op straat, waar we via het loket de telefoon aangereikt kregen waarmee de behulpzame telefoonmevrouw voor ons contact had gelegd met de internationale operator.
            Onwelwillend hoor ik Ed thuis uitleggen hoe onontbeerlijk een ‘ Tyre Pressure Indicator’ is. Een apparaat waarop je onderweg  al kunt kunt zien of de druk in een van de banden afneemt en we tijdig zouden kunnen opmerken  of er een band lek is. De redenatie klinkt redelijk en ook al zou het niet logisch klinken, zou het zomaar kunnen dat de nieuwe indicator er toch komt. Net als de hellinghoekmeter, de toerenteller, de turbo-indicatie, het navigatiesysteem en al die andere onontbeerlijke metertjes en apparaten. De telefoon via de operator heeft inmiddels plaats gemaakt voor de twee mobiele telefoons en een satelliettelefoon ( voor het geval dat....) en de ritsrats is vervangen door twee camera’s met serieuze lenzen, een go-pro om vanuit de auto te filmen en een drone ( filmpje volgt op enig moment). De Tyre Pressure Indicator kan er ook nog wel bij.

 Minder dan twee weken na aanschaf van ons nieuwe metertje, slaan we onderweg naar Kgalagadi Transfontier Park, af naar de Verneukpan .  Tweehonderdvijftig kilometer gravel onderweg naar een plek met een naam die altijd wel aanleiding  is voor een giechel of een opmerking. Verneuken is overigens een gewoon Afrikaans woord dat zoveel betekent als bedonderen. De vroege immigranten die hier met hun ossenkarrwen aankwamen hielden de luchtspiegelingen in de verte voor broodnodige waterplassen terwijl er in de wijde omtrek geen water te vinden valt.  Ook wij worden bedonderd door de luchtspiegelingen die ons laten geloven dat we verderop wat koelte gaan treffen. Bij 40 graden is daar echt geen sprake van. We zijn onderweg naar deze blinkend witte en warme pan omdat dit een van de weinige plekken is waar je  in het donker, van horizon tot horizon, onbelemmerd zicht hebt op de Melkweg. En wij mogen midden op de pan, in alle eenzaamheid, kamperen en de eindeloze sterrenhemel op een maanloze avond bewonderen.
         De weg slingert als een bedrieglijk zijdezacht lint door de uitgestrekte droogte. Ook daarin worden we bedonderd want in werkelijkheid ligt de weg bezaaid met messcherpe rotsrestanten die rinkelen  alsof we over een bed van glas rijden. Als we na een paar uur het hek openen dat toegang geeft tot de zinderende pan zie ik Ed al op ons nieuwe metertje tikken en hoop dat het niets te betekenen heeft. Maar helaas, onze nieuwe aanwinst geeft aan dat de linkerachterband langzaam leegloopt en precies op het heetste en meest verlaten punt van de route staan we met een lekke band. Ook zien we schade  op de andere banden, en ik vraag me alweer zorgelijk af of het hierbij blijft. Ed lijkt vooral tevreden. De Tyre Pressure Indicator heeft immers zijn nut bewezen en onze band kan later in Uppington gerepareerd worden. Hij is in ieder geval niet aan flarden gereden. Ik voel alweer een nieuw metertje voor iets anders in de lucht hangen.  

             
Onze nieuwe Harry snort over de Afrikaanse wegen alsof hij nog nooit anders gedaan heeft. De turbo zorgt ervoor dat ook de steile, rotsige passen  geen enkel beletsel vormen. Als een jong veulen baant hij zich een weg  tussen stenen en gaten, en hij lijkt zich al te verheugen op wat komen gaat. Op elke kampeerplek lijkt hij nog even zijn rug te rechten, zich klaarmakend voor de eerste bezoekers. We hebben veel aanloop, zelfs zoveel dat op enig moment de buren ons aanraden om een potje voor vrijwillige donaties op te hangen. Rondom Harry vormt zich vaak een soort van  praatgroep van vooral mannen die fan zijn van dit model Landcruiser. Bij de geopende motorkap  worden allerlei technische details bewonderd en vaak komen er, al dan niet bij een koud biertje, verhalen los over hun oude Landcruiser en waar ze daar allemaal mee naar toe geweest zijn. Alsof we al jaren bevriend zijn  wordt er afscheid genomen en uitgebreid gezwaaid als we elkaar later weer tegen komen.
            We zijn op weg naar de Kgalagadi, waar we twee jaar geleden ook al waren. Het park beslaat bijna 40.000 km2, en is een combinatie van het voormalige Gemsbokpark in Botswana en het Kalahari Gemsbokpark in Zuid Afrika. De Zuid Afrikaanse kant bestaat uit twee droge rivierbeddingen, waarlangs, ver van elkaar verwijderd, een mogelijkheid is om te overnachten. Er zijn plekken waar slechts vier  chalets beschikbaar zijn maar er zijn ook ook omheinde terreinen waar zowel kleine bungalows te vinden zijn als de mogelijkheid om te kamperen. De Zuid Afrikaanse kant is drukker en reserveringen zijn mogelijk via een efficiënt on-line systeem.
            Wij geven er de voorkeur aan om te kamperen aan de Botswana-zijde. De kampeermogelijkheden zijn kleinschalig en zijn meestal zo gesitueerd dat ze deel uitmaken  van de natuurlijke omgeving. Soms  in de bush, soms gelegen aan een pan. Omdat de plekken niet omheind zijn, heb je een goede kans dat de dieren, dus ook de grote roofdieren,  door je ‘kamp’ lopen. In de ochtend vinden we vaak sporen van hyena’s of een luipaard die de restanten van  onze ‘braai’ komen onderzoeken. Het is in ieder geval zaak om vooral in het donker, niet bij je auto vandaan te stappen en extra alert te blijven.  Reserveren in Botswana is een onoverzichtelijk gebeuren, ook al omdat er meerdere organisaties zijn die de boekingen beheren. Soms lukt het je om telefonisch of via de mail te boeken, een andere keer is het handiger een agent in te schakelen. Bij ons werkte dat dit keer allemaal niet, maar als ik op een Zuid Afrikaans forum om hulp vraag voor onze reservering reageren meerdere mensen. We nemen een annulering over van Mariëtte, die ons gelijk uitnodigt voor koffie als we vlakbij Stellenbosch zijn en we maken gebruik van het aanbod van de ontroerend gastvrije Ina en Leon om hun plek te delen die gelegen is aan de prachtige Mabua -pan. Zij nodigen ons niet alleen uit op hun kampeerplek maar verzorgen ook onze lunch en het avondeten alsof dat de gewoonste zaak van de wereld is. Uiteindelijk  lukt het ons om bijna de helft van onze geplande maand in de Kgalagadi ergens aan de Botswana- kant door te brengen.

         Onze   laatste boodschappen doen we in Upington. In het park is weinig meer te koop dan hout, cola, bier,  groenten in blik en een verdwaalde tomaat.  Twee jaar geleden troffen we in het park sappig frisgroene vlaktes afgewisseld met kleurige bloemenvelden. We hadden geen enkel idee hoe we ooit wild zouden kunnen vinden tussen al dat hoge groen maar werden bijna dagelijks beloond met de vondst van leeuwen of cheetahs. We treffen nu, door de zon , kaal geschroeide valleien waar het, ondanks het verre zicht nog knap lastig is om de dieren te vinden.  De regen heeft een jaar overgeslagen en door de aanhoudende droogte lijken de grotere dieren naar elders vertrokken te zijn. Het is raadselachtig waar ze dan gebleven zijn. Daarvoor in de plaats zien we wel veel andere  beesten die wellicht bij onze vorige trip in het gras verstopt bleven zoals een bruine hyena, honingdassen, stekelvarkens en de Afrikaanse wilde kat.  Tot mijn grote frustratie zijn ze meestal weer snel uit beeld of komen tevoorschijn als de schemer inzet waardoor fotograferen een behoorlijke opgave wordt.

        Dit keer is er weliswaar geen hoofdrol weggelegd voor de beesten maar dat wordt ruim gecompenseerd met de mensen waarmee we onderweg contact maken en waarmee we niet alleen een ‘ hallo-hoe-gaat-‘t-heb-je-al-een- leeuw-gezien’-gesprek hebben.  Al voordat we bij de ingang van het park zijn, treffen we Chiel en Jet, die met hun stoer verbouwde landrover, vanuit Nederland onderweg zijn naar hun laatste  twee maanden in Kaapstad. Een paar dagen kamperen we samen met de  Duitse Sven en Judith. Vorig jaar kwamen we elkaar tegen in Mana Pools, in het noorden van Zimbabwe en we mailen zo af en toe over elkaars reisplannen. Als zij hun auto vanuit Windhoek naar Zambia brengen, besluiten ze de omweg via Kgalagadi te maken en een week onze kampeerplekken in het immense park te delen. Ook Henk, een collega van Ed die we vorig jaar onverwacht in Central Kalahari National Park troffen, is dit jaar een paar dagen van de partij. En bij toeval zien we Wilma en Cecilia, al een leven lang vriendinnen en gek op ‘bushcamping’, waar we een jaar geleden een praatje meemaakten ergen in Moremi, een wildpark in Botswana.  Zij nodigen ons niet alleen uit voor een goed glas wijn maar koken ook een geweldige maaltijd voor ons op een afgelegen plek aan de Botswana-kant.  
            We zijn opnieuw onder de indruk van de gastvrijheid en hartelijkheid van veel Zuid Afrikanen. We krijgen soms zomaar verse groenten of fruit  als ze horen dat we lang in het park staan en het is geen uitzondering dat we bij de afwas of in het voorbijgaan een briefje krijgen met naam, woonplaats en telefoonnummer met de boodschap dat we altijd kunnen bellen als we ergens problemen hebben. Misschien helpt het dat we Nederlander zijn en we vaak families treffen met Nederlandse wortels. Het voelt in ieder geval wel heel welkom.

Maar deze vrolijke, onbezorgde dagen, krijgen ook een rauw randje. Tijdens onze Marokko-reis een paar jaar geleden, raken we niet alleen met Chris en Sas bevriend , die we later in de maand  in Moçambique gaan opzoeken, maar ook met Ilke en Hein. Ze zijn leeftijdgenoten en delen onze passie voor reizen. Voor volgend jaar maken we  plannen om een tijdje samen op te trekken in zuidelijk Afrika.
               Vlak voor ons vertrek naar Namibië wordt Hein getroffen door wat een onschuldig griepje lijkt maar wat zich al snel ontwikkelt naar een venijnige longaandoening. Ilke kan niet anders dan vertrouwen op Hein’s levenslust en de kundigheid van de behandelend artsen die alles uit de kast trekken om de complicaties de baas te worden. Verdrietig en vol ongeloof ontvangen we in Kgalagadi, bij het eerste WiFi-contact in dagen, het bericht dat Hein, die wij kennen als een grote, goedgeluimde, ruimhartige en sportieve vent, toch nog onverwacht overleden is. We hebben altijd wel ons woordje klaar maar hier hebben we echt geen woorden voor.  Soms wordt je bedonderd door het leven zelf.

Calvinia, , Upington, Welkom, TweeRivieren, Kieliekrankie, Mata Mata, Rooiputs, Nossob, Bitterpan, Matopi, Bosobogolo, Mpaya, Mabua