Er ligt een dode zebra op ons pad

Er ligt een dode zebra op ons pad. Zijn zachte witte buik glanst kwetsbaar in het middaglicht en onttrekt, in eerste instantie, de blauwige, uitpuilende ingewanden aan ons zicht. Er staan auto’s bij en er lopen rangers rond van het Karoo Nationalpark, waar wij een aantal dagen staan. Is er misschien een ongeluk gebeurd? Als net gecertificeerde EHBO’er wil ik natuurlijk geen gelegenheid voorbij laten gaan om mijn nieuwe vaardigheden te oefenen, dus stappen we uit. Ed ziet dat de zebra een strakke strop om zijn nek heeft. Ook dat is apart. Een suïcidale zebra lijkt niet heel logisch. En dan zien we ze opeens. Twee leeuwen.  Een grote man met enorme manen en een gespierd vrouwtje. Verdoofd voor onderzoek,  blijkt later, met een beschermend lapje over hun ogen (zodat het opstuivende zand hun ogen niet beschadigt). De vers-geschoten zebra is het lokaas voor deze leeuwen en de rangers zijn druk in de weer met het wisselen van een band ( met een zendertje) , bloedonderzoek en andere zaken waar wij geen kaas van hebben gegeten. 

‘We hebben ook nog ‘ ien mannetjie in die bakkie’ vertelt een van de parkwachters. In de laadbak van een van de auto’s ligt een jong-volwassen mannetjesleeuw die later, vanwege kans op inteelt, in een ander park geplaatst zal worden.  Hij vult met zijn imposante gestalte de hele laadbak. En alsof we nog niet genoeg gezien hebben om het gevoel te krijgen dat we in een Discovery-documentaire zitten, mogen we zelf ook bij de andere drie leeuwinnen kijken die verdoofd verderop in het veld liggen.  De rangers geven geduldig en vriendelijk antwoord op al onze vragen en nodigen ons uit om te blijven kijken als ze de leeuwen hun injectie geven om weer bij komen. Eerst wat wiebelig maar daarna fel en snauwerig, ontwaakt de grote man. Twee jonge leeuwinnen staan alweer snel op de been en plagen de grote baas wat flirterig met zwiepende zwaaistaarten. De grote leider is hier maar matig van gediend en probeert, zonder erg veel succes, hardhandig de orde in zijn groep te herstellen. We blijven kijken tot de zon achter de bergen verdwijnt en ons trakteert op een zonsondergang die bijna onecht lijkt, zo mooi van kleur. Dat de lastige twintig kilometer terug naar ons kamp in het pikkedonker afgelegd moet worden, nemen we voor lief. Kunnen we gelijk onze nieuwe verstralers uitproberen.  

Nadat er zoveel containers bij Vlieland overboord gegaan zijn, is het toch nog wel spannend om onze nieuwe Harry op de boot te zetten. Zonder een enkel schrammetje en alleen wat stoffig staat hij op ons te wachten bij African Overlanders. Duncan, de eigenaar van het transportbedrijf annex campsite kennen we van onze vorige verscheping. 

       Het voelt vertrouwd om bij de rommelige camping, vlakbij Stellenbosch, aan te komen rijden. Net zoals het een gevoel van thuiskomen geeft om de vertrouwde weg te rijden van Windhoek AirPort naar Elisenheim, waar we eerst onze Troopy 1 ophalen. De mensen die langs de snelweg lopen, het liften onder het bord ‘verboden te liften’ en natuurlijk in de middenberm de verkoper van elektrische autootjes en de lelijke manshoge metalen flamingo’s. Kennelijk gaat het hem goed want we zien later dat hij een tweede filiaal geopend heeft vlakbij het moderne winkelcentrum waar we onze boodschappen doen.

        Al de dag na aankomst kunnen we richting Kaapstad vertrekken. De thermometer laat zo’n 32 grdn zien. We overbruggen de ongeveer 1600 km naar het zuiden in vijf  etappes. Dat geeft ons de mogelijkheid om nog wat rond te kijken in de gebieden waar we niet snel weer denken te komen. Het zuiden van Namibië heeft duidelijk te lijden van de grote droogte. De schapenboer waar we logeren denkt dit jaar zijn dieren te moeten verkopen omdat er geen water meer is. Ook niet in de normaalgesproken goedgevulde, ondergrondse waterbasins. De gastvrijheid van de familie is er niet minder om en we zijn plezierig verrast als we in de avond, op onze kampeerplek ergens op het uitgestrekte landgoed, een smakelijke maaltijd geserveerd krijgen.  Verse shepardspie, een kudu-schnitzel, salade en een appelcrumble voor toe.  Er zijn dagen dat we minder uitgebreid eten.

        We kunnen de verleiding niet weerstaan om de langzame route door het Cederberg-gebied te nemen. Een smalle route, langs slaperig dorpjes tussen de hoge rotsachtige bergen die hoog boven ons uittornen. In een van de valleien vinden we een overnachtingsplek bij Driehoek, een wijnboerderij. De samenstelling van de grond waarop de wijnranken groeien is dusdanig uitzonderlijk dat zij zich kunnen toeleggen op de productie van topwijnen voor uitsluitend vijfsterrenrestaurants.  Naar onze maatstaven zijn deze wijnen nog steeds goed te betalen maar wel beduidend duurder dan de gemiddelde prijs van 60 rand (ong € 3,60) die we voor een heerlijke flesje wijn betalen op andere wijnboerderijen. Maar hier krijgen we er ook nog een fantastisch uitzicht op de omringende bergen bij. 

Het ompakken van de twee landcruisers vraagt toch nog wel wat meer tijd dan verwacht. De lijstjes met wat overgepakt moet worden en wat moet blijven ten spijt. Ook de ongebruikelijke regenbuien houden ons op en het is nog wel even zoeken waar de spullen het best opgeruimd kunnen worden. Ook vinden we onze koelkast wat te klein voor onze plannen om lang buiten de bewoonde wereld te kamperen. We stropen de outdoorwinkels af op zoek naar een handzaam vriezertje en vinden onderweg uiteraard nog van alles waar we opeens niet meer zonder kunnen. 

          En dan breekt toch het moment aan dat we, een beetje weemoedig, afscheid nemen van onze Troopy 1. Het helpt dat Duncan belooft dat hij goed voor ‘m zal zorgen totdat het tijd is voor het verschepen naar Rotterdam maar het voelt ook een beetje alsof we onze trouwe eerste  landcruiser afdanken. We beloven ‘m dat we hem snel weer in Europa gaan gebruiken. Naar Engeland misschien, of Corsica of samen naar het noorderlicht. Dat maakt het afscheid wat minder heftig.

  Met Harry 2 tuffen we naar Oranjenhof, een mini-camping tussen de wijnvelden van Stellenbosch. Hiervandaan kunnen we naar vier verschillende wijnboerderijen wandelen die tegen de heuvels rondom de stad aangeplakt liggen. We beginnen de wijnproeverij en lunch in het sfeervolle restaurant van Tokara dat zich gelukkig op het hoogste punt van de wandeling bevindt. Wijn en wandelen is niet de beste combinatie en heuvelaf de wijnhuizen afstruinen lijkt ons dan de betere optie. 

         Door onze Europese bril zien wij deze regio vooral als het land van melk en honing. Gevulde winkels, gezellige terrasjes, grote auto’s, modern en veel luxe. Natuurlijk zien we ook de uitgestrekte townships waar de elektriciteitsdraden houtje-touwtje aan elkaar verbonden zijn. En als we bij Duncan kamperen worden er in de nacht twee houten elektriciteitspalen gekapt in de hoop dat de draden knappen. Het metaal van de draden kan dan weer voor een paar rand verkocht worden.  Onder het oppervlak van modern en luxe piept en kraakt het. Economisch gaat het op veel fronten niet goed in Zuid Afrika en ook horen we de verhalen over het beleid waarbij vooral jonge mannen geen werk meer krijgen. Vrijwel alle zonen van de families waar wij kamperen zijn  na hun opleiding aan het werk in Australië of Europa. Ook maakt de omgeving van Kaapstad een steeds vollere indruk op ons.  Over de jaren hebben de townships zich uitgebreid tot het punt waar de snelweg bereikt wordt en er niet verder gebouwd kan worden.En vrijwel alles is beschermd met bewaking, prikkeldraad of elektriciteitsdraden. 

        Hoe anders is dat als we via de pinguinkolonie bij Betty’s Bay langs de atlantische kust naar Agulhas rijden, het allerzuidelijkste puntje van Afrika. Gehuld in mistflarden staan we op het punt waar de Indische oceaan overgaat in de Atlantische oceaan. Of andersom. Ze zijn allebei even ijzig koud. Langzaam verdwijnen de hoge prikkeldraadhekken uit het beeld als we de Karoo-regio in rijden. Het gebied strekt zich uit over honderden kilometers (oost/west en noord/zuid) en staat bekend om de omvang van zijn ‘arid’ landschap. Gortdroog, schraal en onvruchtbaar. Maar ook groots en gastvrij. Er loopt een ‘escarpment’ doorheen, een breuk in het aardoppervlak, die er voor zorgt dat we over uitgestrekte eenzame plateaus rijden onderweg naar een  stenige pas op ongeveer 1500 meter  en dezelfde dag kamperen in een dal op 400 meter. De temperatuursverschillen kunnen zomaar oplopen to 20 graden.   We smelten in het dal en hebben een dunne trui nodig op de pas. Af en toe passeren we een schapenboerderij  maar behalve schapen zien we verder nauwelijks bewoners. Wel veel hekken. Kennelijk kent dit onherbergzame gebied vele eigenaars. Het is een omgeving die we alleen kennen uit verhalen over de eerste immigranten, die hier met hun ossenkarren doorheen trokken, navigerend op de sterren, naarstig op zoek naar water. 

      Overdag bijt de felle zon de kleuren grijs uit en verdwijnen de contouren in het landschap. Als de zon iets lager staat ( in de vroege ochtend of late middag) ontvouwt zich langzaam een kleurenpalet waarin we licht oranjerood, geel en pastelgroen herkennen. De eindeloze, ogenschijnlijk dode, lage takkenbosjes verbergen fel gekleurde bloemen en bijzonder gevormde (vet)planten die we nooit eerder zagen. En we zien voor het eerst een zeldzaam aardvark in levende lijve. Bij volle maan staan we te kijken naar een zebra die onze auto nadert als we opeens dit wonderlijk gevormde beest over het pad zien lopen. Hij heeft wel wat weg van een varkentje. Dezelfde oren alleen lager op de poten en met een trompetvormige snuit. Hij passeert ons stoicijns en vervolgt zijn weg om ook net zo snel als hij aan komt lopen weer te verdwijnen in het donker. Ons euforisch over zoveel geluk, achterlatend 

      Ook krijgen we de kans om de maan van dichtbij te bekijken. Zelfs zo dichtbij dat we de kraters op het oppervlak kunnen onderscheiden. Er staat een sterrenobservatorium in Sutherland en de uitleg over waar we het Zuiderkruis kunnen vinden krijgen we van enthousiaste hobby- astroloog.  Zijn hobby lijkt wel wat uit de hand gelopen want in zijn tuin, waar we naast kamperen, heeft hij een serie sterke en kostbare telescopen staan. Sutherland verwierf overigens recent naam en faam vanwege een leeuw die zijn heil buiten het Karoo NP zocht en pas weken later, 300 km verder opgespoord werd vlakbij dit dorp. In afwachting van transport terug naar het park werd deze avonturier in een plaatselijke politiecel opgesloten. Het verhaal wil dat de cel ernaast de lokale dronkelap zijn roes lag uit te slapen. Hoe zou hij zijn Discovery-moment beleefd hebben?

Route; Windhoek, Gruneau, Modderfontein, Driehoek, Kraaijfontein, Stellenbosch, Struisbaai, Agulhas, Ladismith, Kruisrivier, Swartbergpas, Prince Albert, Karoo NP, Sutherland, Oubergpas, Tankwa Karoo