Zeg maar nee en opeens heb je er twee

Het lijkt alweer zolang geleden dat we samen, aan de Zimbabwaanse kant van de Zambezi, bij een kampvuurtje, met een te warm glas wijn, op een donkere avond tussen de scharrelende olifanten wat zitten te kletsen over van alles wat ons bezighoudt. Ed denkt na over eerder stoppen met werken. Hij vindt nog steeds dat hij de allerleukste baan heeft die hij zich kan bedenken maar is het gezeur en gedoe op zijn afdeling zolangzamerhand zat. Dat opportunisme visie wordt genoemd is hij inmiddels wel gewend, maar aan het consequent niet nakomen van afspraken en beloftes raakt hij nooit gewend. En hij wil daar ook niet aan wennen, want zo zit hij nu eenmaal niet in elkaar. Daarbij komt dat we in de afgelopen twee jaar de helft van de tijd op reis zijn geweest. We zijn daar niet alleen heel snel aan gewend geraakt maar het beviel ons ook nog beter dan we vooraf bedacht hadden. 

      We geven ook onze fantasie de vrije loop over wat we aangepast  zouden willen hebben als we ooit nog eens een andere reisauto zouden aanschaffen. En met zo’n fantasie gaat het eigenlijk net als bij een nest jonge, aandoenlijke puppies. Ga nooit kijken want je bent verkocht. Maar wij gingen natuurlijk wel kijken. Ergens eind 2017. De beslissing over stoppen met werken lag nog zover voor ons, dus dan hadden we alle tijd om ons een beetje voor te bereiden en rond te kijken voor een eventueel andere Troopy. Want voor zo’n beslissing hadden echt wel even tijd nodig..... Zeiden we tegen elkaar….. En toen ging de wekker en belde in januari Tom , de bouwer van onze trouwe Troopy no 1, met een mooi voorstel voor een Harry 2. Het einde van het verhaal laat zich niet moeilijk raden. 

           In september 2018 mogen we eindelijk onze nieuwe  Super-Troopy ophalen in Duitsland. Tot die tijd hebben we alleen bezoekrecht voor onze omgebouwde Landcruiser die op een aantal outdoor en 4x4-beurzen het paradepaardje is voor  Tom’s bedrijf.   Dat hadden we nu eenmaal zo afgesproken maar eerlijk gezegd  viel het ons niet mee om onze nieuwe aanwinst betast en bekeken te zien worden door potentiële kopers.

        We zijn in Duitsland nog wel de hele dag zoet met de laatste kleine wijzigingen aan de auto maar na de feestelijke overdracht kunnen we aan het papierwerk in Nederland beginnen waarmee we de auto op Nederlands kenteken kunnen zetten en verzekeren. De stappen die we moeten nemen vallen onder de categorie ‘ingewikkelder kunnen we het niet maken’. De auto moet niet alleen APK gekeurd zijn maar ook aan een speciale camperkeuring onderworpen worden.  De Duitse TUFF- papieren zijn gelijkgesteld and de Nederlandse APK maar voor  camperkeuring mogen de Duitse keuringen voor gas, water en elektriciteit weer niet gebruikt worden. Het Duitse kentekenbewijs geeft aan dat we een camper gekocht hebben. De RDW accepteert onze Troopy niet zomaar als camper maar wel als ‘auto’ waarmee we in een hoog wegenbelastingtarief vallen. Pas nadat ze bij het keurstation geconstateerd hebben dat we in onze auto kunnen koken, slapen en gebruik kunnen maken van een tafel  (ja, echt)  mogen we bij de belastingdienst het goedkopere campertarief aanvragen. Welkom in Europa.

       Onze nieuwe trots testen we uit met een route door Frankrijk, Spanje en Portugal. In de prachtige nazomer van het afgelopen jaar zakken we via het pittoreske Veere af naar de Normandische kust. Verse vis en een goed glas wijn staan regelmatig op onze menukaart. Op de kampeerterreinen treffen we dit keer geen overlanders met bijzondere verhalen maar vooral  overwinteraars die onderweg zijn naar het warmere zuiden. In de verte zien we de containerboten door het Kanaal varen in de wetenschap dat onze nieuwe aanwinst in Januari 2019 verscheept zal worden naar Kaapstad om daar de plek in te nemen van onze andere landcruiser. 

De plaatsnamen langs de Normandische en Bretonse kust brengen vage herinneringen voor mij weer tot leven. Vooral als we  Fecamp op de borden zien staan ben ik gelijk weer die 15-jarige humeurige tiener die de kaart mocht lezen op de bijrijdersstoel. Mijn moeder was niet heel erg goed in het organiseren van orde en regelmaat  en ook voor huishoudelijke taken had ze geen belangstelling.  (Mijn jongere zus en ik hadden overigens toen nog de naïeve hoop dat ze die vaardigheden ooit wel wel onder de knie zou krijgen, maar na drei verhuizingen weten we inmiddels beter) Daarentegen was ze wel erg goed in het bedenken van onorthodoxe plannen. Dus wij gingen dat jaar (1975,meen ik) met de caravan, naar de franse kust. Een ietwat panische, soms manische ongeorganiseerde alleenstaande moeder achter het stuur, een verlegen 12-jarige, liggend op de achterbank en ingebouwd tussen de blikken campingboter, spaghetti en sperziebonen. En een recalcitrante tiener, kaartlezend op de voorstoel.  Waarom al die narigheid in blik meeging  terwijl er zoveel smakelijks te koop is in Frankrijk is onduidelijk, maar als ik aan tijdgenoten vertel over de campingboter in een groen blik met een denneboompje erop en een witte plastic deksel, zie ik zonder uitzondering, een blik van herkenning. 

            Na wat een eeuwigheid leek en waarschijnlijk ingegeven door een ongeschreven gezinsregel  die voorschrijft dat mijn moeder uitsluitend via binnenwegen mocht rijden, veel pauzes en een lekke caravanband, belanden we op enig moment  in Fecamp aan de Normandische kust. Een somber klein dorpje met ruige krijtrotsen langs een stenig strand. Hoog boven ons zien we de camping liggen die mijn moeder uitgekozen had om te overnachten. De enige weg omhoog is een smal steil pad na een verraderlijke bocht. Die bocht komen we net door maar daarna slaat de motor af en is,in de paniek , met geen mogelijkheid meer aan de praat te krijgen. Er vormt zich al een rijtje auto’s achter ons en ik wordt verhit geïnstrueerd om uit te stappen en de rij terug te sturen. Echt een fijne opdracht waar een humeurige puber op zit te wachten, waarna ook mijn moeder uitstapt en mijn zusje tussen al het blikgoed  achterlaat. Inmiddels hebben we ook al kijkers die vanaf de camping afkomen op de commotie. Jolanda, die zich inmiddels onder een slaapzak verstopt heeft, kan zelfs vandaag nog, met oprechte verontwaardiging vertellen over het feit dat zij achtergelaten werd op die achterbank. En dan vooral over een norse man die het heft in handen neemt, in onze auto stapt en met veel geraas en walmende uitlaatgassen de caravan het steile pad optrekt.  Mijn zusje heeft hij waarschijnlijk nooit opgemerkt. Als mijn moeder met trilhanden de camping oprijdt, bieden onze vriendelijk Engelse buren haar een stevige gin-tonic aan voor de schrik.  Het avondeten schiet er daarna bij in.  

       De krijtrotsen bij Fecamp zijn nog steeds onmiskenbaar en ook de camping van weleer bestaat nog steeds. Op de smalle toegansweg staat inmiddels een levensgroot casino en ook in de rest van het dorp zie ik weinig dat ik herken. Eigenlijk komt heel weinig van onze route van  bijna 45 jaar geleden mij bekend voor.  Natuurlijk schittert Mont st Michel nog steeds in volle glorie in het avondlicht, maar waar we ooit vlak onder de muren konden parkeren, worden we nu naar een uitgestrekt toeristisch centrum geleid.  Als het weer om dreigt te slaan,  wordt het tijd om het betere weer op te zoeken in de Pyreneeën. 

      Lourdes blijkt langs onze route blijkt te liggen. Niet gezocht en toch gevonden. We verwonderen ons over de magische aantrekkingskracht die het heilige water heeft op al die mensen die, al dan niet in rolstoelen of op brancards, van heinde en verre hier naartoe reizen  Het plaatsje ligt aan de voet van de Franse Pyreneeën en via de Aubisque en de Soloure, die wij alleen maar kennen via de Tour de France, steken we door naar de Spaanse kant. We rijden door oude middeleeuws-aandoende dorpjes en vinden het goed toeven op de dorpspleintjes waar altijd wel een taverna met een pittige espresso of wijn en tapas te vinden is. Voor het eerst sinds lange tijd wandelen we weer eens in de bergen waar de teergroene lariksen de lastige paden een sprookjesachtige sfeer geven. 

       Van de lichtgroene bossen en ruige rotsen in de Pyreneeen zakken we af naar de Banderas Realas op de hoogvlakte van Navarra. In de warmte strekt zich een wit blinkend woestijn-gebied uit dat veel weg heeft van een maanlandschap met futuristische rotssculpturen. Het is niet vreemd dat dit warme, buitenaards ogende terrein al vaker gebruikt is in Sciencefiction films.  Vanuit de droogte trekken we naar de vruchtbare Douro-vallei in Portugal, bekend vanwege de Port-huizen die hiervandaan wereldwijd exporteren.  Tegen de hoge wanden die de Douro-rivier insluiten zien we wijngaarden tot zover het oog strekt. De eerste herfstkleuren dienen zich aan en verven de hellingen geel en rood.  De avonden worden langzaamaan kouder en buiten koken lukt alleen  met een dikke fleece aan. Als we aan de kust bij Porto neerstrijken waarschuwt de eigenaar ons voor de aankomende polaire wind. Op het terras van een klein cafeetje kijken we uit over de oceaan en er lijkt geen vuiltje aan de lucht. De camping, gevuld met rijen vaste caravans en hun, door de zilte wind, verweerde voortenten, is spuuglelijk maar de kust is prachtig en met de menukaart van het nabijgelegen restaurant waarop allerlei smakelijke visspecialiteiten prijken kunnen we nog wel even voort. Wij kunnen ons nauwelijks voorstellen dat aan het eind van deze zonnige heldere najaarsdag een polaire wind op ons wacht. Totdat we ‘s nachts wakker worden van een ijskoude storm die de takken van de eucalyptusbomen doet kreunen en een regen aan vruchtjes  op ons dak laat hagelen. In de ochtend staan we te klappertanden in het onverwarmde toiletgebouw en als de weersvooruitzichten voor de komende dagen ronduit slecht blijken, rijden we in een paar lange dagen, terug naar huis. Een dik pak sneeuw in het zuiden van Frankrijk wakkert vooral onze plannen aan voor de volgende reis naar warmere oorden aan. 

Het lijkt zo lang geleden, die avond aan de Zambezi, fantaserend bij ons kampvuurtje over hoe we onze toekomst graag vorm zouden willen geven. De hoep-hoep-hoep geluiden van hyena’s in de verte. Inmiddels heeft Ed de knoop doorgehakt en  zijn laatste werkdag ligt achter hem. En zijn we weer terug in Kaapstad, dit keer om onze trouwe eerste Troopy op de boot naar huis te zetten en onze nieuwe Harry in te richten. We zijn toch even stil  als we voor het eerst onze twee stoere Landcruisers zo naast elkaar zien staan. Een nieuwe fase; we zijn er klaar voor.