Apfelstrudel en groezelige voeten

Koffie met apfelstrudel. We eten met genoegen het verassend smakelijke gebak bij onze  koffie (vers gezet met onze Italiaanse percolator) op 'de Hoop',  een warme kampeerplek in Richtersveld met zicht op de Oranjerivier. We proeven friszure appeltjes, die we nog nergens in de winkel zagen, en luchtig bladerdeeg, terwijl het doorsneebrood uit de winkel meestal iets weg heeft van een soort elastieke tennisbal. Het blijft dagen zacht en schimmelt nauwelijks, dat is dan wel weer handig.

           Een bijzondere traktatie op een bijzondere plek. De rivier is breed en stroomt behoorlijk snel. Dat is tevens onze pech. Normaal gesproken steek je in deze tijd van het jaar vanuit Namibië bij Sendelingsdrift over met een pontje. Per keer wordt er een auto overgezet naar nationaal park de Richtersveld aan de Zuid-Afrikaanse kant. Het water is hier niet breder dan ongeveer 25 meter.  Dit jaar valt de regen later dan gebruikelijk. Ook de hoeveelheid water dat naar beneden kwam was op sommige plekken forser dan  op enig moment in de laatste twintig jaar. De gevolgen van de recente wateroverlast in het oosten van Zuid Afrika is dat stroomafwaarts (waar wij dus over willen steken) het peil veel later daalt dan gebruikelijk. Kortom, het pontje vaart niet en wij moeten ongeveer tweehonderd kilometer omrijden om toch ons doel te bereiken.
          Na de laatste leeuwen in de Kgalagadi verlaten we  Zuid Afrika en draaien na de Namibische grensformaliteiten een weg op die oogverblindend wit blikkert in de felle zon.  We gaan eerst op weg naar Keetmanshoop om onze slinkende voorraad aan te vullen en overnachten daarna bij Quiver Tree Forest. Dit wonderlijke bos van kokerbomen verrijst zomaar tussen enorme bergen steen. Alsof iemand ze hier lang geleden geplant heeft. Deze bomen zie je vaak in het dorre landschap van zuidelijk Namibië maar niet in zulke grote hoeveelheden bij elkaar. De takken van deze bomen zijn bijna hol en daardoor merkwaardig licht. De bladeren aan de uiteinden hebben veel weg van vetplanten waardoor ze goede overlevingskansen hebben in dit dorre klimaat.

            Als we onze weg vervolgen naar Fish River Canyon denken we dat we wel weten wat een grote leegte is. Namibië laat ons echter kennismaken met de grote leegte in het kwadraat. Kilometers lange heuvelachtige gravelwegen door een ruig berglandschap dat voortdurend van kleur verandert. Van warm bruinrood naar groen en uitgebeten grijs. Er worden  hier veel metalen gedolven, zoals zink, koper en ijzer, die wellicht die variatie in kleur verklaren.
      Bij  Fish River Canyon ( een kleinere versie van de Amerikaanse Grand Canyon) zagen wij de zonsondergang al eerder toen we in 2000 onze vrienden Ed en Mireille leerden kenden op een rondreis door zuidelijk Afrika. Het was toen een avond met veel rum in de punch en weinig heldere herinneringen. In de middag zien we nu de auto's vanaf onze camping aansluiten bij de tourbusjes op weg naar de canyon voor de laatste zonnestralen. Waar die auto's vandaan komen is ons een raadsel want onderweg komen we nauwelijks verkeer tegen. We haken af bij het zien van zoveel drukte. De volgende ochtend staan wij als enige naar de zonsopgang bij de canyon te kijken. Als wij na een boterham en een beker thee vertrekken zien we de eerste auto en tourbusjes alweer aankomen.

        We hebben het plan naar  Aussenkehr te rijden waar we een lasser kunnen vinden. Ed ontdekte eerder dat er een lasnaad van een van onze side-bars gescheurd is. Om erger te voorkomen willen we dit zo snel mogelijk verholpen hebben. Het euvel is snel verholpen in een soort van hangaar dat wij in eerste instantie niet herkennen  als werkplaats.

          Onderweg is er tijd genoeg voor een omweg via een 4x4 route in de Gamchab Canyon. In ons achterhoofd horen we  de waarschuwende woorden van Anna  als we bij het punt aankomen waar de detour waarschijnlijk begint. Er is geen bord en we zien nauwelijks recente sporen.  In Marokko hamerde Anna er telkens op om nooit in een droge rivierbedding of canyon te rijden als je niet weet wat het weer stroomopwaarts doet. En daar had ze een punt. Er zijn genoeg voorbeelden van heftige regenval als oorzaak van een 'flashflood' vele kilometers stroomafwaarts. Het laatste wat we willen is op een zonnige dag wegdobberen in een modderstroom. Gelukkig ontspringt de Gamchab in een droogtegebied (en stroomt voorlopig helemaal niet) zodat we  we ons, zonder zorgen om  wassend water, kunnen concentreren op een stenig parcours.

          Het gehots en gehobbel door de rotsige canyon en ook het ontwijken van de scherpe steenpunten blijkt een prima voorproef te zijn voor onze plannen in Richtersveld. De volgende dag halen we In plaats van een kaartje voor de pont, een vergunning om de weg te mogen gebruiken door het zwaar gecontroleerde 'Sperrgebiet' waar nog steeds diamanten gevonden worden. Dit is onze enige mogelijkheid om  Richtersveld, dat al een tijdje op ons wensenlijstje staat, te bereiken.
           Het gebied laat zich met niets vergelijken. We zien veelkleurig hooggebergte en balancerende stenen, prikkerige cactussen en schaduwrijke bomen, sappige vetplanten en ragfijne bloemetjes . Na miljoenen jaren wind en water zien de hellingen eruit alsof ze elk moment kunnen gaan schuiven. Toch horen we geen steentje rollen. Ook niet als we drie klipspringers ( een soort gems) behendig van steen naar steen zien springen om zich schichtig te camoufleren  tegen de hoge rotswanden. Na elke pas vinden we een nieuw landschap. Soms een rozig maanlandschap waarin de rotsige eilanden lijken te zweven en dan zomaar weer een eindeloze valei met een groene waas omdat er toch veel kleins groeit en bloeit. Vooral Kokerboomkloof, onze laatste kampeerplek in het park, overdondert ons. We staan op een plateau waarop flatgebouw-hoge keien  met zorg lijken te zijn gegroepeerd. De combinatie met de schijnbaar uitgekiende lokatie van de oude kokerbomen zorgt voor een adembenemende en muisstille slaapplek, waar we, tot onze stomme verbazing ook nog een kraan met stromend water aantreffen.

          Via de Hellskloofpas, die met steile rotsige passages zijn naam eer aan doet zoeken we onze weg weer terug naar de bewoonde wereld. Na de grensovergang van Namibië halen we opnieuw onze vergunning voor het Sperrgebiet en zetten koers richting noorden waar onder andere de Sossusvlei met zijn oranjerode duinen op ons wacht. Onderweg zien we al van ver dat er reclame gemaakt wordt voor hotel-restaurant Bahnhof in Aus. Zelfs na  Aussenkehr, apfelstrudel en Sperrgebiet verbazen we ons toch nog wel over de naam.  Er is weliswaar een spoorlijn zichtbaar maar van een station is helemaal geen sprake. Als we nieuwsgierig de menukaart bekijken zien we dat er schnitzels, bratwurste en schwarzwalder kirchtorte geserveerd wordt met een mogelijkheid om buiten in de Biergarten te zitten. Ook is er vers bier van de tap. De witte linnen servetten op tafel doen onze vanochtend schoongewassen voeten wel weer erg groezelig lijken. En ook mijn spijkerrokje lijkt dringender een wasmachine nodig te hebben dan dat ik onderweg ingeschat had. Het bier smaakt er zeker niet minder om!