Heimwee

Heimwee

Na afloop van onze heftige tour door Skeletton Coast en Kaokoland   voelen we ons wat verloren. Bij het laatste gezamenlijke ontbijt in Puros nemen we afscheid van Eben en Piet, onze gids annex kok en trouwe hulpverlener bij de spannende  slipfaces. Van Brian en Naven, twee stoere mannen uit de buurt van Durban met hun aanstekelijke gevoel voor humor en van de Australische Rob en Rose. De  oudsten in de groep met de krachtigste auto en de meeste 'oeps-dat-ging-bijna-goed-mis-momenten'. Van Johan en zoon Fanie, die de reis gewonnen hadden bij een prestigieuze fotowedstrijd en op de meest onmogelijke momenten de auto stopten om te fotograferen. Van Cullie, alleen op stap, rustig en altijd tijd ontspannen zijn sigaret aftikkend, ook al liep hij in de diepe modder vast en van de Duitse Klaus en Elke, die tot ons groot vermaak,  tot de assen vast in diep zand, met een via de radio vroegen "can we please have instructions how to proceed".

         We hebben geen vaste plannen voor de komende weken maar willen graag de gebieden die Kaokoland en Damaraland heten verder verkennen. Door de forse regenval in Angola staat de Kunenerivier hoog en dat betekent dat ook de Epupawatervallen, iets verder naar het noord-oosten, de moeite van het bekijken waard zijn. Maar niet voordat we  onze brandstof en voorraden aangevuld hebben.  Via een heuvelachtige route, waarlangs we eeuwenoude Baobabs zien staan, belanden we in Opuwo.  We merken dat na de intensiteit van de afgelopen week  de nieuwe indrukken wat bleekjes afsteken . En dat doet de reuring in Opuwo zeker geen recht. We kamperen midden in het dorp bij iemand in de tuin en hebben gelijk zicht op de drukte van het naderende paasweekend. De auto's, waarvan de open achterbakken (die hier bakkies heten) volgepropt zijn met mensen, rijden af en aan.

Vooral Goede Vrijdag is een dag die hier kennelijk uitgebreid gevierd wordt.  In het dorp zien we groepjes volumineuze Herero vrouwen in hun kleurige jurken op vervoer staan wachten en ook de Himba vrouwen lijken nog mooier uitgedost te zijn dan gebruikelijk. Als we samen in de rij voor de kassa van de Spar staan kan ik op mijn gemak hun kunstige haardracht bekijken. Lange vlechten, gedeeltelijk verpakt in rode klei met veertjes of bont aan de uiteinden, kettingen en riemen van schelpen en rokken van geitenleer afgezet met een randje dat op de vacht van luipaard lijkt. Ik zou ze zo graag fotograferen maar durf het tussen de pakken suiker en maïsmeel niet te vragen.

            We ontlopen (bij toeval) een enorme stortbui die Opuwo in de middag blank zet als we die ochtend de drukte ontwijken en verder reizen naar Epupa. Onze kampeerplek daar ligt onder hoge palmen vrijwel naast de watervallen en is een fijne plek om nog na te mijmeren over alles wat we de afgelopen week gezien en gedaan hebben. De smalle canyon waarin de brede snelstromende Kunene rivier zich 35 meter naar beneden stort is omzoomd met palmen en baobabs en wordt door opmerkelijk weinig mensen bezocht. We gebruiken een paar dagen om wat achterstallige klusjes te doen. Er is een klemmetje rond de uitlaatpijp gebroken dat Ed provisorisch repareert zodat dit later in Palmwag gelast kan worden.  De steun voor het reservewiel, achterop de auto, is los gerammeld op de slechte wegen en er lijkt een lager kapot te zijn. Ook daarvoor vindt Ed een tijdelijke oplossing. De wateraansluiting lekt door het kalkrijke water en de was heeft zich inmiddels opgestapeld. Allemaal van die kleine dagelijkse beslommeringen die zich voordoen als je langer op reis bent en die op enig moment toch opgepakt moeten worden.

         We trekken nog wat verder naar het oosten via de 'scenic' route die de rivier volgt en door de Himbadorpen  loopt. Er is genoeg te zien en de omgeving is prachtig maar eigenlijk missen we de verlatenheid en de sereniteit van het hart van Kaokoland waar we vorige week met de 'Life the Journey'-groep doorheen trokken. Thuis hadden we uitgebreid 'onderhandeld' over het wel of niet solo-reizen in deze uithoek van Namibië. Op mij oefenen gebieden die moeilijk bereikbaar zijn en door weinigen in hun reisroute worden opgenomen een enorme aantrekkingskracht uit. De combinatie met een diepgeworteld vertrouwen dat er weinig problemen zijn waarvoor we geen oplossing vinden maakt mij een optimistische plannenmaker waar anderen nog weleens de draad bij kwijt raken.
         Ed daarentegen houdt van een pragmatische aanpak. De risico's worden zorgvuldig gewogen , onmogelijkheden in kaart gebracht en plan B en C worden  bedacht. En, eerlijk is eerlijk, er zijn toch wel een paar aandachtspunten bij het reizen in Kaokoland. Er is geen brandstof, drinkwater of winkel te vinden. Er is geen netwerk en geen telefoonverbinding of internet mogelijk. Eerste hulp bij pech is ondenkbaar  en het aantal auto's dat zich in het gebied begeeft is uiterst beperkt.   
             Een ruig gebied en onoverbrugbare uitgangspunten zou je denken. Maar in onze 'onderhandelingen' komen we er altijd wel uit. Dit keer is het compromis dat we eerst met de gids het gebied in gaan ( de Live the journey tour) en daarna kijken of we alsnog zelf het gebied weer intrekken. En op dat punt zijn we aangeland als we een biertje drinken met zicht op de rivier.  Let wel, een deel van Kaokoland, zoals de hoge zandduinen, is niet toegankelijk zonder gids en speciale toestemming.  De grote valleien, die van noord naar zuid lopen, zoals Hartman Valley en Marienfluss zijn wel vrij begaanbaar.

             De toegangswegen naar deze gebieden zijn echter een serieuze uitdaging. Je kunt kiezen voor de 'Vanzyls-pas'. Een 17 km lange, steile, stenige pas die vanwege de moeilijkheidsgraad alleen van oost naar west gereden mag worden. Verder is er  route mogelijk waarbij je een aantal stromende rivieren over moet steken om daarna de Rooidrumpas over te gaan. Een venijnige rotsachtige pas die we al kennen van onze tour. En er is tenslotte een optie om een deel van de route via (hopelijk) droge rivierbeddingen te rijden. Vanwege de regen, waar wij geen last van hebben maar die landinwaarts nog steeds regelmatig valt, laten we laatste optie vallen. Teveel kans op onverwachte waterstromen. Evenals de weg via de 'Vanzyls-pas', die ons net even te veel van het goede lijkt. Uiteindelijk is voor ons de aantrekkingskracht van Kaokoland groter dan de hindernissen  die we onderweg tegen denken tegen te komen en trekken  we verwachtingsvol richting de Marienfluss.

         Heel even denken we dat het toch niet gaat lukken als de weg plotseling twee meter lager eindigt in een brede, rode, snelstromende modderrivier. Niets verraderlijker dan modder en water. Gelukkig vinden we een aantal kilometers verder een grindbank waardoor de oversteek alsnog mogelijk wordt. En ook bij de volgende modderstromen vinden we steeds een doorwaadbare plek.

Na twee dagen rijden zien we opeens dat de bergen voor ons wijken. Het zicht op de adembenemende Marienfluss opent zich in al haar schoonheid.  Er ligt een zeventig kilometer lange vallei voor ons die door het zacht geelgroene wuivende gras licht lijkt te geven tussen de hoge ruige rotspartijen aan de zijkanten. De eerste aanblik is bijna onwerkelijk  Net als in de Hartman Valley, die iets westelijker ligt, lijkt de tijd hier stil te hebben gestaan. Her en der verspreid zien we in de verte de traditionele hutten van de Himba's. Verder in de vallei verder komen we, tussen de struisvogels en zebra's,  grote kuddes geiten tegen die zelf de weg in dit glooiende landschap weten te vinden. Daar waar de bergen van Angola beginnen en de Kunene rivier opnieuw ons pad kruist, eindigt de vallei bij Camp Synchro. De kleine camping die eigendom is van twee jonge Zwitsers, die hier, met hun drie honden , sinds 2012,  een bestaan opbouwen. De kleine, gastvrije oase op de hoge oever van de rivier doet ons besluiten hier een paar dagen te blijven. Tot onze koelkast weer leeg is en we met pijn in ons hart de lange weg terug naar de bewoonde wereld opzoeken.