Rode zandduinen en gebakken sprinkhanen

Rode zandduinen en gebakken sprinkhanen

We stappen in Swakopmund, dat aan de Namibische kust ligt, de enorme SuperSpar binnen en worden acuut overvallen door een neiging tot hamsteren. Misschien is 't de geur van versgebakken brood? Of de warme pasteitjes die  verleidelijk in de vitrine liggen te glimmen? Ik weet t niet maar ons karretje vult zich langzaam maar gestaag met allerlei boodschappen die opeens onmisbaar zijn. Alsof we de afgelopen weken ook maar iets tekort gekomen zijn. Vlees en eieren zijn eigenlijk overal wel verkrijgbaar, ook bij de boerderijen waar we nog weleens slapen. De winkels onderweg hebben weliswaar geen assortiment zoals de XXL Spar maar er is altijd wel wat te vinden. We eten tot nu toe gevarieerd en redelijk gezond. De verse producten beperken zich tot tomaat, ui, aardappel, paprika, mais en een verdwaalde tros druiven. Gelukkig wordt er vlak voor ons vertrek een studie gepubliceerd waaruit zou blijken dat er qua vitaminen en voedingstoffen niets mis is met groente of fruit uit blik. Voor deze keer slikken we die conclusie als zoete koek en zijn verbaasd over wat er onderweg in blik te verkrijgen is.

               We reizen inmiddels naar het noorden langs wat aangeduid wordt met 'de Encarpment'. Dit is een breuklijn in het aardoppervlak waardoor ongeveer 240 miljoen jaar geleden de diepere aardlagen naar boven zijn gestuwd. Na al die miljoenen jaren wind en water zien wij nu een veelvormige bergketen aan de oostkant van de Namib Naukluft woestijn die zich (in het verlengde van het Sperrgebiet) circa 350  kilometer voor ons uitstrekt. Meestal torent de 'Encarpment' zich boven ons uit met hoogtes die kunnen oplopen tot meer dan 2000 meter. Soms met ongenaakbare steile en scherpe rotsen. Soms met enorme rondgeslepen keien  waartussen groene sappige boompjes zich in stand weten te houden. Een enkele keer vinden we een opening.  Zoals in het Tiras-gebergte waar de hoge pieken onderbroken worden door een grote zachtgroene vlakte waar oryxen en zebra's grazen. Midden in dit beschermde gebied ligt Koiimasis, een boerderij waar al vijf generaties paarden worden gefokt en vervolgens wereldwijd geëxporteerd. Om te kamperen krijgen we een soort mini-vallei tussen de rotsen aangewezen die we delen met de Zwitserse Linda en Marc. Alleen de echo van het fluiten van de Rock Daisy ( een soort bergmarmot) is al de moeite van de omweg waard.

         We nemen de tijd om van plek naar plek te reizen en beperken de reistijd tot drie a vier uur per dag waarbij we de doorgaande routes zoveel mogelijk ontwijken. Overigens bestaat het grootste deel van het wegennet in Namibië uit gravel- of zandwegen die doorgaans prima te rijden zijn. Er is weinig verkeer. Zelfs zo weinig dat het gewoon is om je hand even op te steken als je een tegenligger tegenkomt. Dat doet weer denken aan toen wij kind waren en zwaaiden naar de auto's met Nederlands kenteken onderweg op vakantie naar Oostenrijk. Wanneer zijn we daar eigenlijk mee opgehouden?

              Alleen daar waar er zich een specifiek economisch belang speelt verschijnt er opeens een stuk asfalt. Dat wordt dan aangekondigd met ' dust proof road' . Rondom  de mijnen in het Sperrgebiet bijvoorbeeld. Of in Sossusvlei waar je na honderden kilometers gravel opeens een teerweg vindt die het de touringcars makkelijk moet maken om ook de laatste zeventig kilometer tussen de bekende hoge oranje-rode zandduinen af te leggen.
        We waren  eerder in Sossus.  Lang geleden en erg kort. Omdat we ons het kleurige duingebied herinneren  als een magische plek willen we graag nog een keer terug om wat langer te blijven. Misschien komt het omdat we de allermooiste plek toegewezen kregen op campsite ( no 28, voor wie ooit gaat). Drie dagen onbelemmerd uitzicht op de duinen, de zonsondergang en de bliksem in de verte. Het onweer dreigt maar we krijgen geen spetter. Als we denken dikke druppels op de auto te horen petsen, blijken het honderden sprinkhanen te zijn die zich vrijwillig in onze  olielampen  laten barbecuen. Goed nieuws voor de kleine Jackal die al een tijd in ons kamp scharrelt. Hij is helemaal druk met het vangen van de toch wel behoorlijk grote geroosterde insecten.
            Misschien kwam het omdat we precies tussen de drukte door konden laveren en het leek of we soms de knaloranje duinen, die tot zo'n 300 meter hoogte kunnen groeien, met hun scherpe, door de wind gevormde curves, voor ons zelf hadden. Misschien kwam het omdat we Linda en Marc opnieuw troffen en samen bij een koud biertje 's avonds brood en pizza bakten op het houtvuur. Of kwam het doordat we in het donker voordat  de ochtend begon voor het eerst een 'brown hyena' zagen, schuw en in ras tempo onderweg naar waar hij niet te zien zou zijn. Wellicht is de les van de duinen om maar niet te lang na te denken over wat het verschil is tussen mooi en magisch. Het verschil voelen is al indrukwekkend genoeg.

          Wat ook grote indruk op ons maakt is het vertrouwen dat spreekt uit de toestemming die we krijgen om nog dieper de Namib Naukluft woestijn in te trekken.  In Marokko hadden we al gemerkt dat woestijn niet alleen veel zand betekent maar ook synoniem staat voor veel steen. In alle kleuren en maten.  Dat is in de 70.000km2 grote Namib niet anders. Sommige stenen zijn zo groot dat het van afstand lijkt alsof er een meteoriet is neergeploft. Blutkuppe is zo'n enorme steen. 150 meter hoog en rood oplichtend  in het laatste zonlicht.  Wij mogen daar kamperen.  Midden in het grote niets, na uren rijden door een desolaat landschap waarin de zebra's, struisvogels, springbokken en oryxen verschrikt wegspringen bij het horen van onze auto. We komen nergens hekken tegen. We komen ook geen andere auto's of mensen tegen. Niemand die iets controleert. Alleen een bord met de mededeling dat je vergunning nodig hebt om hier te mogen rijden en het vriendelijke verzoek om niets mee te nemen of achter te laten. De vergunning haalden we al 200 km geleden op. Over vertrouwen gesproken.  

            Dat benadrukt nog maar eens dat wij niet meer gewend zijn aan zoveel vertrouwen. De praktijk van alle dag hier, is dat de boer waar we kamperen in de Naukluft Mountains tegen ons zegt: 'ga maar ergens staan. Als t je bevalt kom dan morgen maar betalen'. Of die meneer die in de coffeeshop van de Spar in Swakopmund bij zijn koffie een gebakje eet dat hij uit de vitrine in de winkel haalt.  En daarna netjes met het prijsstickertje naar de kassa loopt aan de andere kant van de winkel om af te rekenen. Waar wij net naar onze overvolle winkelwagen staan te kijken en ons afvragen of we alles gaan meenemen. Of willen we er alsnog op vertrouwen dat er onderweg naar onze volgende bestemming toch weer onverwacht van alles en nog wat te koop zal zijn.