Omdat het bloed nu eenmaal kruipt waar het niet gaan kan

Van een paar foto's uit de kast van Oma heb ik altijd slecht afscheid kunnen nemen. Het zijn twee oude zwart-wit foto's met de vermelding 'olifant' en ' cheetah' in  een kriebelig handschrift op de achterkant geschreven en bewaard in een enveloppe die verstuurd is in 1953. Afzender onbekend. De foto's verhuisden van de kast van Oma naar een doos in ons huis en daarna van de doos naar een la, van deze la naar een weer een plank. Ze horen nergens bij en zijn eigenlijk heel lelijk. Maar weggooien? Dat lukt gewoon niet. Misschien wel omdat  deze matige plaatjes  mijn fascinatie voor Afrika steeds weer aanwakkeren.
          Ed maakt al jong voor de eerste keer kennis met Afrika. Dierbare vrienden van de familie emigreerden met hun drie jonge dochters in de vijftiger jaren naar het toenmalige Rhodesië (nu Zimbabwe). Voor de ouders van Ed was dat een goede aanleiding om de kerstvakantie van 1968 door te brengen bij hun vrienden in Salisbury (nu Harare). Wij hebben inmiddels meerdere malen zelf de reis vanuit Johannesburg naar het noorden gemaakt maar dan voorzien van navigatie, kaarten, mobiele telefoon en laptop.  We kunnen ons nauwelijks meer voorstellen wat een onderneming dat geweest moet zijn in 1968.

In 1992 besluiten we ons aan te sluiten bij een groep die niet alleen de berggorilla's in Oeganda wil zoeken maar ook een rugzaktocht in de Rwenzori, ook bekend als    'Mountains of the Moon', gepland heeft. Dit berggebied ligt op de grens van Oeganda en Congo-Kinshasa (toen Zaïre).Twee vliegen een klap. Voor ons allebei was deze reis een logische invulling van een langgekoesterde wens om samen Afrika te zien, te ruiken en te voelen, maar ook om naar de gorilla's te speuren,  die zo prachtig geportretteerd worden door Dian Fossey in  'Gorilla's in de mist' (trouwens ook heel mooi verfilmd). De trektocht door de bergen van de Rwenzori  komt daar nog als bonus bij.
    Al snel  worden we ondergedompeld in de intense Afrikaanse natuur, waar de wegen rood zijn, het groen nog groener lijkt en het water helderder is dan waar dan ook. Maar zeker ook maken we kennis met het meedogenloze karakter en de onvoorspelbaarheid van het continent. De onvergetelijke ontmoeting met de berggorilla's en de adembenemende schoonheid van het hooggebergte staan  voor ons in een, nauwelijks te bevatten, contrast met de onverschilligheid waarmee  overleden aids-slachtoffers  in kleden gerold langs de straten van Kampala werden achtergelaten. Ook worden we geconfronteerd met de rauwheid en meedogenloosheid waarmee we, onderweg naar de grens, door soldaten van een onduidelijk leger in Zaïre worden overvallen. Het loopt met een sisser af. Onze chauffeur geeft geen krimp. Er wordt geschoten, maar gelukkig niet op ons. Met veel lawaai raken we alleen een deel van de keukenuitrusting kwijt.
          Aangekomen bij de grens tussen Zaïre en Oeganda, vinden we een uitgebrand douanekantoor en een stel jonge jongens met indrukwekkende wapens in hun handen, duidelijk onder invloed van alcohol of qat (dit is een opwekkend middel dat vrij komt door lang op qat-bladeren te kauwen). We moeten elk vijf dollar betalen en een ballpoint inleveren om de grens over te mogen steken, terug naar het relatief rustige Oeganda.  'That's Africa' , zegt Bert, onze chauffeur, droog; 'You hate it or you love   

Na deze bijzondere en iets te avontuurlijke reis hebben we lang geaarzeld om weer terug te gaan naar Afrika en pas in 2001 kiezen we de veiligheid  van een groepsreis naar Namibië/Botswana. 'Waarom?' vraag je je af.  'Omdat het bloed nu eenmaal kruipt waar het niet gaan kan'.
    We worden vrienden met Ed en Mireille ( inmiddels is hun reis te volgen op facebook 'One Life live it' ) en zien we voor het eerst ook  de stoere 4x4- auto's met tent op het dak. Niet alleen wij zijn verkocht maar ook Ed en Mireille  dromen over het zelfstandig reizen met de 4x4 . We zijn allemaal enthousiaste kampeerders en  houden van de vrijheid  om zelf te bepalen of we ergens blijven of niet. De voor de hand liggende  toeristische routes slaan we bij voorkeur over. Liever luisteren we naar de tips onderweg en zoeken op die manier onze weg over de mindere bekende routes .

Een aantal jaren huren we verschillende 4x4 auto's om in zuidelijk Afrika rond te rijden maar we zijn het meest enthousiast over de Landcruisers die we via Marco en Hans van Selfdrive4x4.com huren. Wat een power!  En, niet geheel onbelangrijk, het lijkt wel of iedereen wat weet over deze stoere auto's. Als we in Botswana, ergens midden in de bush panne krijgen, blijkt dat zowel de vriendelijke ranger als de meneer die het bezoekersboek bij de parkingang beheert, iets weet over de oorzaak van het probleem en de oplossing hiervoor. Uiteindelijk verhelpt Ed de makke met een clipje van het colablikje.

Twee jaar geleden vinden we bij Rijk Verkerk van rv4wd.nl  in Harderwijk onze eigen Troopy ( een Landcruiser HZJ78).  We laten de auto in Duitsland bij Toms-Fahrzeugtechnik.de van kale, lege marktkraam-sleper ombouwen tot een doordachte camper met klapdak.

       We gebruiken onze Troopy in 2015/2016 voor 4x4 trainingen in Furstenau, we baggeren off-road door de modder en kamperen uitgebreid en onder verschillende  weersomstandigheden in Nederland, België en Duitsland om 'm vervolgens aan de ultieme test te onderwerpen. In februari 2016 rijden we een route van 10.000 km, via Spanje naar Marokko, om daar vervolgens met een gids te oefenen in de zandduinen rond M'Hamid. Samen met een groepje leden van de Landcruiserclub, zoeken we daarna onze weg door de zuidelijke woestijn van Marokko en gebruiken delen van de oude Parijs-Dakar piste om naar Plage Blanche aan de Atlantische Oceaan te rijden. 

    We pakken de Troopy talloze malen in en uit, kiezen uiteindelijk voor koken op een Coleman en niet op gas, blijven eindeloos passen en meten, verzinnen een oplossing voor vliegenhorren en klamboe , schaffen kaarten, handige haakjes en slimme slaapzakken aan (met dank aan René van Rough-Side.com )  zoeken de juiste navigatie-, foto- en filmapparatuur uit, aarzelen lang over de prioriteit van gewicht boven comfort, stropen de forums af op zoek naar wijsheid over het nut van reserveonderdelen om uiteindelijk  precies de uitrusting te vinden waar we allebei tevreden over zijn.

Op 15 december leveren we, met pijn in ons hart, onze Troopy af in Rotterdam voor containertransport naar Kaapstad, waar Duncan, van African Overlanders voor ons de auto midden januari in ontvangst neemt en veilig parkeert in Stellenbosch. Daar staat onze Troopy inmiddels te wachten tot wij op 15 februari in Zuid-Afrika aankomen om aan het eerste deel van onze Afrika route door  Namibië, Botswana, Zimbabwe, Zambia, Malawi, Rwanda, Oeganda, Tanzania en Kenia te beginnen .

In het album 'Omdat het bloed nu eenmaal kruipt waar het niet gaan kan' vind je meer foto's